Praktisch apostolisch-zijn is ook de vinger aan de pols houden tijdens een kerkdienst.
Gisteravond heb ik onverwachts in den lande een nieuw-apostolische kerkdienst bijgewoond. In de negentiger jaren van de vorige eeuw ben ik uit de NAK NL getreden. Deze woensdag-avonddienst werd door een paar dozijn nieuw-apostolischen bijgewoond. Het koor zong belabberd en zonder enige bezieling. De dienstleider debuteerde de ene platitude na de ander. Het was een onsamenhangende preek. Vele nieuw-apostolische stereotypen passeerden de revue. Het was heel herkenbaar voor mij. Het was alsof ik in de afgelopen jaren niets had gemist. Semper idem!
De avondmaalsviering maakte op mij een gekunstelde indruk. De recente liturgievernieuwingen in de NAK zijn in m'n ogen geen succes. In de nieuw-apostolische context is de liturgie een 'Fremdkoerper', ondanks pogingen tot vernieuwing door de NAK-leiding.
Resumerend kom ik tot de conclusie, dat het goed is, dat ik uit de NAK ben getreden. De NAK oefent op mij geen enkele aantrekkingskracht meer uit. Gelukkig zijn er in het Huis des Vaders vele woningen, zodat je je heil elders kunt zoeken en vinden. Dat laatste is mij gelukt.