Beslissende momenten
Geplaatst: wo 21 dec 2011, 20:38
Beslissende momenten
Beslissende momenten kunnen -als een lakmoesproef- voorgoed uitsluitsel geven over iets wat tot dan toe onduidelijk is. Een rechtgeaarde zal je niet bedriegen. Soms zie je pas achteraf dat dergelijke momenten zijn gepasseerd. Soms ook zie je ze van tevoren aankomen. Soms valt er met de uitkomst nog te leven, doch ook het tegendeel kan het geval zijn. Ik herinner mij een oud zangkoorlied: "Wij zijn op de weg ten leven, die een school der vorming is". Aldus waren wij met elkaar in het geloof onderweg. Een ander bekend lied eindigde met de woorden: "Zo bieden w'ons van harte opnieuw als helper aan". Als broeders en zusters in de gemeenschap, waar een ieder hoopte op steun en bijstand, mochten wij vallen en opstaan. Denk hierbij ook eens aan het lied "Wenend ik voor 't altaar sta, wijl mijn last mij drukt" (...) "O, mag ik nog één keer hopen, éénmaal zien 't ontfermend licht". Dat werd niet in de gauwigheid zo maar even gezongen; welnee, het was een gebed! Of je nu in het koor zat of niet, deze woorden spraken bij ons allen uit het hart. Tezamen wilden wij ons voor God verootmoedigen, "Want oprecht berouw in mij, breekt met kracht zich baan." Veel zegen viel de gemeente op deze wijze ten deel. In die tijd was de naamsbekendheid (!) van de Nieuw-Apostolische Kerk (!) nog niet het voornaamste doel, zoals tegenwoordig voor de "zegenaars". "In dat licht te mogen wand'len, trots de duisternis op aard', geeft [gaf] ons daag'lijks stof tot danken, is [was] ons vele offers waard."
TjerkB
Beslissende momenten kunnen -als een lakmoesproef- voorgoed uitsluitsel geven over iets wat tot dan toe onduidelijk is. Een rechtgeaarde zal je niet bedriegen. Soms zie je pas achteraf dat dergelijke momenten zijn gepasseerd. Soms ook zie je ze van tevoren aankomen. Soms valt er met de uitkomst nog te leven, doch ook het tegendeel kan het geval zijn. Ik herinner mij een oud zangkoorlied: "Wij zijn op de weg ten leven, die een school der vorming is". Aldus waren wij met elkaar in het geloof onderweg. Een ander bekend lied eindigde met de woorden: "Zo bieden w'ons van harte opnieuw als helper aan". Als broeders en zusters in de gemeenschap, waar een ieder hoopte op steun en bijstand, mochten wij vallen en opstaan. Denk hierbij ook eens aan het lied "Wenend ik voor 't altaar sta, wijl mijn last mij drukt" (...) "O, mag ik nog één keer hopen, éénmaal zien 't ontfermend licht". Dat werd niet in de gauwigheid zo maar even gezongen; welnee, het was een gebed! Of je nu in het koor zat of niet, deze woorden spraken bij ons allen uit het hart. Tezamen wilden wij ons voor God verootmoedigen, "Want oprecht berouw in mij, breekt met kracht zich baan." Veel zegen viel de gemeente op deze wijze ten deel. In die tijd was de naamsbekendheid (!) van de Nieuw-Apostolische Kerk (!) nog niet het voornaamste doel, zoals tegenwoordig voor de "zegenaars". "In dat licht te mogen wand'len, trots de duisternis op aard', geeft [gaf] ons daag'lijks stof tot danken, is [was] ons vele offers waard."
TjerkB