ACE schreef:@BEE
ook mijn schoonouders, eveneens woonachtig in Voorthuizen, vierden in de tussenliggende tijd hun 50-jarige huwelijk
Wij waren vroeger kind aan huis (toen nog) in Barneveld bij je schoonouders. Ik herinner mij een oppas avond, dan konden ze met z'n allen op missie in Voorthuizen.
Kerken achter de Spar. Man wat een tijd.
Ook verkocht ik ooit een uitgewoond barrel van je schoonvader op de automarkt. Dit Fordje zakte bijna door z'n hoeven.
Puur geldnood was de reden. ALLES voor de kerk destijds.
(...)
Uit: Bericht door ACE op "
Zo 30 Dec 2012, 12:45"
@ACE
De saamhorigheid in die tijd was écht en men bouwde op hetzelfde solide fundament: de rotsgrond "Geloof en Vertrouwen". Ik blijf het een voorrecht vinden om dat zelf ook nog te hebben waargenomen en meegemaakt.
Achteraf bezien speelde er zich op het bestuurlijke vlak achter de schermen het nodige af, maar wie kon dat weten? Pas wanneer je de bovenste treden van de ambtsladder bereikte of indien anderszins een wellicht bekrompen blik moest wijken, kreeg je een meer realistisch begrip van het reilen en zeilen in de organisatie. Maar nog steeds verwachtte ik daarbij in eerste instantie niet, dat feitelijke toestanden wel eens eerder als alarmerend te beschouwen zouden zijn dan vertrouwelijk. Het begint met één enkel voorval binnen één bepaalde context. Je probeert het "een plaats te geven". Heel geleidelijk aan wordt het lastig om zaken die zich nauwelijks nog "wijselijk" laten neutraliseren, te laten voor wat ze zijn. Op de kerkvloer heeft vrijwel niemand daarvan intussen nog enig besef. Hiermee beland je als "insider" in een situatie, die het al bijna niet meer toelaat om informatie die ongevraagd op je bord kwam met anderen te delen. Uiteraard kom je dan als medewerker op de C.A. niet in aanmerking voor bij wijze van spreken een toeslag voor "vuil en onaangenaam werk"! Welnee, je bekijkt het maar. Je zoekt het maar uit: "God legt een last op maar Hij helpt ook." Zo ongeveer zorg je er maar voor dat wanneer je niet dankbaar genoeg overkomt, je óók nog de reprimande in je zak steekt welke de districtsapostel extra voor je in petto heeft. Ik vond die gast bij tijd en wijle dus gewoon een klootzak. In Duitsland zouden ze in plaats van zo'n rotwoord een hele paragraaf aan het manuscript hebben toegevoegd, maar sommige Duitsers kunnen voor mij onderhand de pot op of het dak, de boom in, naar de maan vliegen of de hik krijgen. Hoe durven ze met 10 miljoen euro aan offergaven brutaal aan de haal te gaan en dan ook nog, alsof er (eind december 2007) niets zou zijn gebeurd, vervolgens jaar-in jaar-uit overal de altaren te betreden (lees: te ontheiligen) en constant iedereen de les te lezen?! Hetzelfde geldt voor wie er in Nederland vanuit nota bene een nep-Raad van Toezicht heeft huisgehouden en nóg huishoudt. Miljoenen euro's aan offergaven zijn er gewoonweg verkwist. Een stel minkukels is het (in mijn beleving).
(...)
Volgens mij was het opziener Kamstra die in het Fries eens opmerkte "De tsjerke - dat binne jimme!" (de kerk - dat zijn júllie). Zo op zichzelf beschouwd is dat beslist een mooie gedachte. Maar ja, hoe gaat het dan verder? Welk initiatief mag nu bij onszelf liggen en hoe verhoudt zich dat met de inbreng van anderen? Mede door wat ik via de C.A. voor mijn kiezen had gekregen, ten aanzien waarvan ik hierboven een paar facetten heb belicht, kwam het voor mijzelf steeds meer aan op de vraag: wat gelóóf je nu in feite? Ben ik nieuw-apostolisch, wil ik een christen zijn; maakt dat trouwens nog een verschil, enzovoort. Ik ga het nu niet opzoeken, maar op dit Forum heb ik daarover wel eens uit de doeken gedaan dat ik gaandeweg van mijn "bijgeloof" af ben gestapt. Het "bewustwordingsproces" dat daaraan voorafging, heb ik als verlossend ervaren! Als een plant of een boom geen water vindt, zullen de wortels dieper moeten reiken. Ik zal maar niet aangeven hoe lang je dan als het ware met je ziel onder de arm moet lopen, doch reken hierbij niet op een kwestie van weken of maanden. "De tsjerke - dat binne jimme!" Wie straks de nieuw-apostolische catechismus zal hebben bestudeerd, kan er niet omheen dat het volwaardige lidmaatschap van de Nieuw-Apostolische Kerk dat men geacht wordt rechtmatig te verkrijgen bij het sacrament van de Heilige Verzegeling, heel wat gewicht in de schaal legt. Dan mag je opeens erover dagdromen dat je erbíj bent, bij de Bruid des Heren. Stamapostel Leber zei hierover kortgeleden dat hij ervan uitgaat dat er in het verkeer of anderszins geen ernstige ongevallen plaatshebben indien de Bruid plotseling aan de aarde zal worden ontrukt. Hij ging daarbij voorshands uit van 10 miljoen personen! Die uitspraak deed natuurlijk alom stof opwaaien, maar het liep -gerekend naar aardse maatstaven- voor hem uiteindelijk met een sisser af. Tja, wat wil hij dat wij geloven?
Welnu, die laatste vraag; daar ben ik voor mijzelf al heel lang uit want deze stamapostel is het spoor bijster. Hetzelfde geldt voor diens opvolger en evenzo voor hun marionetten die onlangs zo uitgebreid werden "gewürdigt" vanwege de aan ze toegeschreven verdiensten bij de totstandkoming van de nieuw-apostolische catechismus. Al dit soort van inspanningen hebben in het werk Gods namelijk niets om het lijf. Hooguit is het interessant voor een rechtspersoonlijkheid bezittend lichaam, of zo. Halve waarheden zijn immers hele leugens. Daar word je niet blij van. Het maximale leereffect ervan kan zijn dat men -langs de toeristische route- tot het inzicht komt hoe het allemaal beter anders had gekund. Dat is een bijzonder belastende onaangename manier van leren en afleren, kan ik uit ervaring hierover zeggen.
Met het vinden van een antwoord op de voorafgaande vraag evenwel, "Wat gelóóf je nu in feite?", ben ik goddank veel verder gekomen. Ik herinner mij een gemeenteavond in de Nieuw-Apostolische Kerk, in 2005 of in 2006. Toen werd een ieder gevraagd om daarvoor ideeën aan te reiken. Ik vroeg of ik in plaats daarvan 10 minuten spreektijd kon krijgen. Oei! Degene die er kennelijk over ging, zo begreep ik wel, was op van alles voorbereid maar zó'n lumineus idee - ging dat niet misschien een tikkeltje te ver? Toegegeven, ik maakte het opzettelijk ook wel een beetje spannend want nadat bij betrokkene de wenkbrauwen langer dan bij een doorsnee verbazing gefronst waren gebleven, besloot ik aan die bovengemiddelde verbazing recht te doen. Ik merkte dus op:
"Ik zal mijn uiterste best doen om alle ingekapselde agressie van de afgelopen vijftig jaar in tien minuten tot een kwartier zo samen te vatten, dat mijn boodschap duidelijk overkomt". Dit leidde ertoe dat in allerijl de schriftelijke aanvraagprocedure van toepassing werd verklaard. Dat werd nog een leerzame ervaring. Bovendien: wie schrijft, die blijft. Het was lang geleden -mogelijk voerde die vage doch niet onwelkome onverwachte herinnering zelfs terug tot in mijn verkeringstijd- dat ik mij vol overgave had geoefend in het welluidende proza dat nu wellicht de doorslag kon geven...
[wordt vervolgd]
Groet,
BakEenEi
