- vergeten - vergeven - verzoenen
Zo worden er wel eens in enkele woorden hele werelden van verschil aan de orde gesteld en ontstaat de suggestie dat er tussen deze werelden een door God gewilde bijzondere samenhang bestaat. Gelovigen denken misschien ook al gauw: inderdaad, als ik niet vergeef en vergeet, kan ik mij niet verzoenen. Men herkent zich dus in de veronderstelde schakels tussen vergeten, vergeven en verzoenen: verzoenen zal sowieso moeten en de voorwaarden zijn duidelijk...
Is dat ook simpelweg zo, was het te kort door de bocht, of klopt er werkelijk niks van? Of hoor ik dat -als christen- al helemaal niet te denken?
Wordt er aangeklopt? Wanneer ik opendoe is het een klein schuldcomplexje dat mij fronsend aankijkt: had je jezelf als zondaar niet alvast iets moeten verwijten na, al was het maar in gedachten, Gods geboden in twijfel te hebben getrokken? Vergeef nu maar gewoon en vergeet liefst ook alles zo snel mogelijk; dan heb je tenminste nog een kleine kans op enige verzoening! Want je weet het: wie zich niet verzoent, is onverzoenlijk. Die wordt niets... vergeven!
Ook dat nog. Wat een toestand. Ze kunnen het wel allemaal telkens zo zeggen, maar eenvoudig is het in elk geval niet; denk je nu. Is er niet iemand die wéét hoe het hiermee zit, zodat ik er voor mijzelf uit kan komen, want ik twijfel. Twijfel je? Tsja, ook dat nog. Dan ben je echt al verder van huis, zeg. Je hoort niet te twijfelen! Gelukkig is het alleen nog maar een gedachte, maar je kijkt toch hopelijk wel uit wat je hierover zomaar tegen anderen zegt, he? Moest er ook nog bij komen, zeg, dat je je ongeloof projecteert op anderen! Die zich dan ook opeens onnodig van alles af gaan vragen. Hier is voor jou werk aan de winkel... Je moet nu eenmaal kunnen vergeven want verzoenen is een "must".
(...) Tien minuten of een halfuur later. Ik kom er niet uit. Wat een gedoe. Vergeven - hoe krijg ik het voor elkaar? En van "vergeten" weet ik zéker dat het een onmenselijke opgave is. Kan iemand mij dit uitleggen, maar dan wel goed?
(...) Na veertien dagen. Ik heb het maar een poosje gelaten voor wat het is, want ik werd er niet goed van. Werd je er niet goed van? Van zo iets belangrijks? Schaam je! Hoe oud ben je nu al, en hoe lang weet je dus al wat er van christenen wordt verwacht? Precies: "Vergeef ons onze zonden, want ook wijzelf vergeven iedereen die ons iets schuldig is." Helder? Wie zoiets bidt en er dan óók nog op rekent dat het wordt verhoord; die zal en die moet... vergeven!
Vergeven, vergeven. Moeten sommige mensen dan niet eerst eens een stukje berouw tonen, of zo? Ik krijg er koppijn van, geloof ik. Koppijn? Dát krijg je zéker niet van God. De Satan heeft macht over je gekregen! Dát is pas foute boel. Bid nu maar om vergeving, want iemand die twijfelt, iemand die zelf niet vergeeft of iemand die nooit eens iets echt vergeet; tsjonge zeg, met zulke "moeilijk lerende kinderen" valt er voor God natuurlijk wel héél weinig te beginnen.
(...) Zestien maanden, vier uur en drie kwartier verderop in de geschiedenis. Ik wéét dat ik een looser ben. Altijd al geweest; een "christen naar de naam slechts". Zo staat het in een lied en zo wordt het ons voorgehouden. Het zal wel, maar ik word hier niet blij van. Niet blij? Gods kinderen kunnen blij zijn, en dankbaar! Ben je dankbaar maar alleen niet blij? Oók niet voluit dankbaar? Dat is niet best, zeg. Nu wordt het pas echt tijd dat je je weer verzoent met God...
En zo kan het nog jaren doorgaan. Een vicieuze cirkel wordt een neerwaartse spiraal. Moet dat per se? Sta nu even stil - en kom tot jezelf. Je was ergens "in een hoofdstuk" verzeild geraakt en je hoofd ging er bijna stuk van: koppijn, niet blij, je werd er niet goed van, enzovoort. Een beetje tot jezelf gekomen, intussen? Spoel de film eens terug tot waar het allemaal nog klopte, zeg maar. Toen alles nog een beetje goed aanvoelde; en anders nog iets verder terug. Hoe is het nu met je? Beter? Voel je dat er iemand om je geeft? Iemand die écht van je houdt? Dan is het goed. Maar nogmaals, anders moet je nét nog iets verder terug. Ga terug naar "God is de liefde", naar "God is dé Liefde". Okay!
Nu zijn we er.
"Dan zijn we geen onmondige kinderen meer die stuurloos ronddobberen en met elke wind meewaaien, met wat er maar verkondigd wordt door mensen die tot alles in staat zijn wanneer ze anderen listig en doortrapt op een dwaalspoor willen brengen." Efeziërs 4: 14 (NBV)
Gaat het nog verder? Ja, lees maar:
Het nieuwe leven
[25] Leg daarom de leugen af en spreek de waarheid tegen elkaar, want wij zijn elkaars ledematen. [26] Als u boos wordt, zondig dan niet: laat de zon niet ondergaan over uw boosheid, [27] geef de duivel geen kans. [28] Laat wie steelt niet meer stelen, maar eerlijk de kost verdienen door zelf hard te werken om iets weg te kunnen geven aan wie het nodig heeft. [29] Laat geen vuile taal over uw lippen komen, maar alleen goede en waar nodig opbouwende woorden, die goed doen aan wie ze hoort. [30] Maak Gods heilige Geest niet bedroefd, want hij is het stempel waarmee u gemerkt bent voor de dag van de verlossing. [31] Laat alle wrok en drift en boosheid varen, alle geschreeuw en gevloek, en alle kwaadaardigheid.
[32] Wees goed voor elkaar en vol medeleven; vergeef elkaar zoals God u in Christus vergeven heeft.
Reken elkaar het kwade dus maar niet toe; God redt zich er wel mee! Wat je aan Hem kunt overlaten, mag je zelf wel vergeten.
BakEenEi