Recht van overpad

[Redactie]

Recht van overpad
Vorige week liep ik door Sneek. Plotseling viel mijn oog op de bovenstaande tekst. Het kerkgebouw dat ik passeerde had een andere bestemming gekregen. De deur zat op slot.

Zouden wij ook eenmaal komen,
waar de levensstroom ontspringt
En aan d'altijd groene zomen,
Christus' Kerk Zijn lof steeds zingt?

***
Heer, die zo graag U openbaren wilt,
wij weten dat Gij dit verlangen stilt.

TjerkB

[BakEenEi]

@all

Aan Sneek heb ik veel herinneringen, zowel door de voor mij nog altijd dierbare contacten met nieuw-apostolische broeders en zusters als destijds door mijn werk, eerst als assistent-accountant en later als consulent in de schuldhulpverlening. Mijn eerste kampeervakantie was aan het Sneekermeer. In Sneek voelden "de aardstralen" altijd goed. Dat kun je soms zo ervaren, op sommige plekken. Transparant, ongecompliceerd, blij en spontaan. Ook deze keer viel er weer iets moois te beleven. Er was een voorspeelavond van leerlingen die aan de muziekschool les krijgen op piano of viool. De uitnodiging die ik 's ochtends op de valreep nog ontving klonk mij als muziek in de oren. Ik kwam er nu zelfs nog méér bekende gezichten tegen dan ik had verwacht.

Enkele herinneringen...
Wie een dienst wilde bijwonen in het kerkgebouw "Sneek-Sperkhem", viel het op een gegeven moment aan te raden er op tijd te zijn want de gemeente groeide uit haar jasje. De kinderen zaten rondom het altaar wanneer de dienaren binnenkwamen.
Terwijl ik op school alleen nog maar voorbeelden van kasboeken had gezien, keurig gedrukt met heel overzichtelijk de ontvangsten en uitgaven in afzonderlijke kolommen naast elkaar, overhandigde de hoofdboekhouder van een groothandel in Sneek aan mij het meest onvergetelijke "Kasboek" dat ik in mijn leven ben tegengekomen voor de jaarlijkse controlewerkzaamheden die ik ook bij dat bedrijf zou komen doen, ambachtelijk met vulpen gevuld met "hanenpoten" van de grote baas. Ik moest er heel vertrouwelijk mee omgaan, zoveel was duidelijk. Maar ja, dan viel er wel eerst het nodige te ontcijferen!
Voor de spreekuren van de Gemeenschappelijke Krediet Bank reisde ik door een flink deel van de provincie, maar het liefst werkte ik in Sneek. Daar kon het maar zo gebeuren dat iemand net een scheepsmotor had vervangen maar nog niet beschikte over de nodige betaalmiddelen. Dan spoed je je natuurlijk naar zo'n spreekuur en vergeet je in de gauwigheid om eerst je handen te wassen.
Op een zaterdagmiddag gingen we gezellig winkelen in Sneek. Ik hoopte al dat wij bijvoorbeeld "oom Yske en tante Wietske" zouden tegenkomen. En inderdaad! "Wanneer gaan jullie trouwen?" (...) Zo gauw mogelijk!

Terugkomend op het "recht van overpad". Denk ook eens aan het koorlied "Maak nu de poorten wijd", naar Psalm 24:

• [7] Hef, o poorten, uw hoofden omhoog,
  verhef u, aloude ingangen:
  de koning vol majesteit wil binnengaan.
  
  [8] Wie is die koning vol majesteit?
  De HEER, machtig en heldhaftig,
  de HEER, heldhaftig in de strijd.
  [9] Hef, o poorten, uw hoofden omhoog,
  verhef ze, aloude ingangen:
  de koning vol majesteit wil binnengaan.
  
  [10] Wie is hij, die koning vol majesteit?
  De HEER van de hemelse machten,
  hij is de koning vol majesteit.

Het gaat in ons geloof toch om een onbelemmerde wisselwerking tussen de Schepper en Zijn schepping? Ikzelf heb het nooit anders begrepen dan dat "dienaren" (!) ervoor zijn om de weg daartoe vrij te maken. Bovendien: zijzelf zijn toch niet "het licht"?! Hooguit geven wij Zijn licht aan elkaar en aan anderen door, zoals de maan ook niet zélf schijnt maar het zonlicht aan ons doorgeeft! Zolang hierover in de "gemeenschap" géén misverstand bestond, was er zegen. Dat is ook eigenlijk wel logisch: wie in eigen beheer wil gaan zegenen, heeft van God weinig meer te verwachten. Pas toen het aan Zijn zegen begon te mankeren, werd ik mij hiervan beter bewust. Dienaren werden "ambtsbroeders" en het leek wel alsof het "recht van overpad" opeens door hun aan ons moest worden verleend, waarna dat recht steeds met een dag of drie, vier, op uitdrukkelijk verzoek moest worden verlengd. Zo ongeveer hebben de zaken uitgepakt, denk ik nu.

Omdat alles heel langzaam veranderde, viel het bijna niet op wat er ondertussen gaande was. Maar er was héél wat gaande! De weledelgestrengheid sloeg als het ware toe. Ik voelde mij er steeds meer ongemakkelijk bij. Er brak een tijd aan van "standaardisatie" en "Duitsland" werd in alle opzichten de norm. Omwille van de eenheid was dat de bedoeling, vonden degenen die overigens geen tegenspraak duldden. Hierna bestond de zegen er naar hun idee mede uit dat onze broeders en zusters in de Afrikaanse landen dezelfde "feestkleding" droegen als wij: zwart-wit. Dat heb ik nooit helemaal geweldig gevonden. Anderen vonden dat volstrekt normaal en "Duitsland" blééf de norm. Het waren allemaal géén veranderingen waarvoor ik bij wijze van spreken een vetorecht nodig had om mij ertegen te verzetten. Wat ik echter niet doorhad, is, dat er in feite stilletjes een soort van groepscode werd geïmplementeerd. Gedrag en uiterlijk werden gemodelleerd.

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

(...)
Gedrag en uiterlijk werden gemodelleerd.

Groet,
BakEenEi

@all

En daar bleef het niet bij! Uiteindelijk zag ik in dat er van alles en nog wat werd aangestuurd vanuit in feite een regeringsapparaat, bestaande uit "hoge dienaren". Vanaf het pluche in hun ivoren torens bestuurden zij hun talrijke "legers des heils". Met "onwillige troepen" hadden ze geen compassie. Des te meer met de hoofdlieden over honderden en duizenden, die -tot meerdere glorie van het over hun gestelde oppergezag- hun dadendrang wisten om te zetten in extra propaganda voor het "werk Gods". Het "werk Gods" dat nu in toenemende mate -ogenschijnlijk- werd gekenmerkt door "eenheid". Niet élk kind van God stond langer centraal. Welnee, alles draaide nu om vijf soorten van nieuw-apostolische apostelen, en wel in de volgorde van ieders belangrijkheid. Al wat de mond Gods uitging, bereikte ons via hun; de "geordende weg". Alleen al daardoor viel lagere dienaren niets meer kwalijk te nemen. Hooguit moesten die zich in voorkomende gevallen schamen als ze bij nader inzien niet beter "ten nauwste verbonden" waren geweest met hun nagenoeg onfeilbaar gewaande "zegenaars". Op deze manier werd de hiërarchische opzet van de organisatie "verfijnd". Wie het zichzelf permitteerde een time-out te nemen, en af en toe eens even op enige afstand met een nuchtere blik bekeek hoe in de Nieuw-Apostolische Kerk de zaken marcheerden, begon te begrijpen dat er hier iets -op zijn zachtst gezegd- níet pluis is. Als marionetten behoorde je je op de kerkvloer te bewegen. Geen enkel initiatief werd nog op prijs gesteld. Het ging er eenvoudig om dat "de instructies" werden opgevolgd. Aan alle instructeurs was hoogachting verschuldigd en al naar gelang van de bereikte "rang en stand", steeds een beetje méér. Zo werden de tolvrije gedachten in ieders brein van hogerhand gemasseerd. Normaalgesproken heet dat brainwashen, doch wie zulks -succesvol- overkomt is het daarmee in de regel principieel oneens.

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

@all

Al sprak ik hierboven met name over de laatste 25 jaar omdat dat de tijd is die ikzelf het meest bewust heb meegemaakt; het blijkt in de Nieuw-Apostolische Kerk onder kerkelijke ambtsdragers een chronische kwaal te zijn dat men vergeet hoe God kan zegenen. Daar komt namelijk in het geheel géén hiërarchisch machtsbestel aan te pas. Méér dan 120 scheuringen en afsplitsingen in de laatste 150 jaar zijn het gevolg van de onterechte strijdvraag over wie onder de "dienaren" het meest te zeggen zou hebben. Aan de een zou God hebben geopenbaard dat de kerk een stamapostel nodig heeft en aan de ander dat alleen de nieuw-apostolische apostelen "tijdovereenkomstig" kunnen uitleggen wat er in de Bijbel valt te lezen. Dit laatste is trouwens een "geniale vondst" van stamapostel Leber want vanaf nu heeft niemand, die namens hem aldus de wijsheid in pacht kreeg, het ooit nog verkeerd begrepen. Blijkt een opvatting opeens anders te luiden, dan kan dat wel kloppen want blijkbaar is er dan dankzij de werkzaamheid van de Heilige Geest aan iemand in "de kring der apostelen" -uit genade- een voortschrijdend inzicht verleend. Wat ben jij een ongelofelijk gladde prater, dacht ik, toen ik deze redeneertrant van huidige voorzitter van het internationale nieuw-apostolische kerkbestuur tegenkwam. Trap er dus níet in!! Hij wil zeker de schipper zijn aan wie wij met zijn allen moeten vragen of we mogen overvaren, ja of nee.

Het is op dit Forum al vaker opgemerkt, maar het ambt van stamapostel is door één man ingevoerd in de jaren '90 van de negentiende eeuw. Sindsdien hebben de opvolgende stamapostelen zichzelf met "macht en opdracht" verder bekleed, zulks met alle gevolgen van dien; vooral kerkscheuringen ten aanzien waarvan in de Nieuw-Apostolische Kerk bij voorkeur een ieder onwetend wordt gehouden. Toen men er op de (tweede) Europese Informatieavond -van 4 december 2007- niet langer aan ontkwam dienaangaande informatie te verschaffen, werd de kerkgeschiedenis op last van wederom stamapostel Leber, overigens gehuwd met een kleindochter van de zeer omstreden stamapostel Bischoff, nota bene officieel vervalst - ten gunste van (hoe kon het ook anders) de reputatie van diezelfde grootvader. Een "herder" en een "opziener" uit de werkgroep die aan het beloop van de historische gebeurtenissen in de door apostel Walter Drave naderhand verdedigde rapportage een verwerpelijke eigenzinnige draai had gegeven, hielden de kaken stevig op elkaar toen ik tijdens een vragenronde na een paneldiscussie in Mainz vorig jaar... jawel, een vraag aan ze stelde:

• Foto: apostolischeobserver.nl
  Manfred Henke en Dirk Schulz op zaterdag 1 oktober 2011 in actie - Caritas Zentrum, Mainz

Vooraf waren ze met inachtneming van alle "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" wenselijke beleefdheidsvormen als ware godenzonen door hun gastheren allervriendelijkst bejegend en op zijn minst drie kwartier uitgebreid aan het woord gelaten, maar mijn vraag die erover ging wanneer slachtoffers van brutale excommunicaties welke in de jaren '50 genadeloos waren voltrokken onder regie van stamapostel Bischoff, alsnog mogen vernemen dat ze onrecht is aangedaan; die vraag had niet mogen worden gesteld. Volkomen mechanisch schoten deze robotachtige personages met hun versteende harten in de juiste nieuw-apostolische reflex, namelijk die van de mensonterende godgeklaagde "zwijgzaamheid". Ik had er nog speciaal bij toegelicht dat sommigen van deze slachtoffers nog in leven zijn en dat het dus werkelijk fijn zou zijn indien er op dit punt actie wordt ondernomen, doch vergeefs. Géén "recht van overpad" voor de aan zinloos geestelijk geweld onderworpen geëxcommuniceerden. Definitief niet... De reden dat ik toen überhaupt een vraag stelde, was echter dat niemand al een vraag stelde! Voordat ik het wist stond ik oog in oog met een "uitvoerende macht". Pleit in het "werk Gods" dus maar niet voor een naaste want die bestaan "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" alleen in theorie. Het voelt heel onwezenlijk om zo'n authentieke diepvriesreactie te ondergaan. Meestal zien kamergeleerden nog wel kans om een toneelstukje op te voeren.

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

@all

Wie in kerkelijke ambtsdragers Godsgezanten wil zien, neemt daarmee een belangrijk besluit dat om meerdere redenen verregaande consequenties kan hebben. In de Nieuw-Apostolische Kerk, het "werk Gods", zijn de "ambtsbroeders" ieders geestelijke leidslieden, dienaren, zegenaars; boden van Jezus... Dat wil nogal wat zeggen! God zelf zou dit zo hebben ingesteld. Daarom is het in deze kerk de bedoeling dat de gelovigen dit onvoorwaardelijk voor wáár houden want "De twijfelaar ontvangt niets!", zo werd er "vanaf het altaar" vaak opgemerkt. "Nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" is er in elk geval sprake van een ernstig zorgwekkende toestand indien gelovigen met dat waandenkbeeld nog moeite hebben: " 'Zweifel ist eine sehr gefährliche Krankheit, die muss sofort bekämpft werden. Wenn ein Zweifelsgedanken sich in uns festsetzt, dann müssen wir ihn sofort bekämpfen.' - so Jean-Luc Schneider am 20.09.09 beim 'Mitdienen' in Konstanz", berichtte op dit Forum zefyr op "Za 14 Apr 2012, 22:08" in de thread "stamapostelhelper J.-L. Schneider".

Zolang er in kerkgemeenten geen ál te gekke dingen gebeuren, zal de gevreesde "geest van twijfel" nog wel niet ongenadig toeslaan. Wie welwillend is, kan heel wat verdragen. Bovendien "weet" je in je achterhoofd: ik kan een probleem altijd voorleggen aan een "hogere dienaar", mocht mijn "directe zegenaar" naar mijn gevoel te weinig begrip tonen. Voordat iemand op dat punt het vertrouwen in de nieuw-apostolische geloofsleer compleet verliest, moet er in theorie dus heel wat misgaan. Dit betekent óók dat de kans groot is, dat het in dat opzicht eerst jarenlang "goed genoeg" gaat. In de tussentijd zullen gelovigen zich steeds beter aanpassen en zullen zij gewennen aan omstandigheden die misschien te wensen overlaten. Waarom zou je ook op alle slakken zout leggen? Overal vind je immers wel wat! So far, so good. Toch kan er zich een situatie voordoen, waarbij het er principieel toe doet hoe de kerkleiding ermee omgaat. Dat is mijzelf zeker een keer of tien overkomen, en dan betrof het steevast aangelegenheden waarbij de liefde van God opzij was gezet.

Hoezo?! (...) Wanneer kennelijk het besef ontbrak op welke manier Christus Jezus samenvatte waar het in de kern om gaat, namelijk "Heb uw naaste lief gelijk uzelf en God boven alles", en ik dan zag hoe anderen soms erbarmelijk (!) leden onder zulk onbegrip, hield ik vast aan dat uitgangspunt, ook al trachtte men dat te overrulen. Dit laatste overkwam mij namelijk bijna even vaak. En: met dezelfde hardheid werd ikzelf meermalen bejegend. Dan leer je dus níet hoe het móet, doch -eufemistisch uitgedrukt- hoe het beter anders kan. Maar wanneer de maat vol is, het houdt wel op. Bij mij hield het op toen ik vaststelde: dit is pure machtspolitiek.

De leugen regeert, was voor mij in 2007 de slotsom en het opvallende is: daar heb ik achteraf geen tel ooit nog aan getwijfeld. Tot overmaat van ramp maakt de (internationale) kerkleiding het intussen zó bont, dat ik hier maar in de pen ben geklommen om dat te helpen verduidelijken. Hopelijk kunnen enkelen daar nog op tijd hun voordeel mee doen. Tegelijkertijd besloot ik achter de schermen mijn best ervoor te doen om de "verantwoordelijken" inzicht te geven in hun handelen. Wie het ook betrof; ik werd genegeerd en men wendde zich af. Met name door mijn werk, vroeger in de schuldhulpverlening, wist ik echter hoe lastig het kan zijn om op een gegeven moment in te zien dat er hulp moet worden ingeroepen. Maar het stuitte mij enorm tegen de borst als er daardoor -onnodig- extra slachtoffers (!!) worden gemaakt. Ook hiervoor toonden de betrokkenen zich telkens ongevoelig. Dit maakt de problematiek uiteraard nijpend. Immers, dan krijgt egoïsme de overhand, al kan dit wijzen op een persoonlijkheidsstoornis. Of denk aan religieuze psychopathologie.

Hierover spreek ik mij nu maar hardop uit want zoals de zaken er momenteel voorstaan, valt de hele toestand al rampzalig te noemen. Vrijwel iedereen kijkt ervan weg. Binnen de bestuurlijke geledingen wenst in elk geval níemand te worden geconfronteerd met "berichten uit de samenleving". Dit echter zal ertoe leiden dat op enig moment de wal het schip in volle vaart keert. Wie nu -stilzwijgend- te kennen geeft nergens wat van te willen weten, kan zich later vanzelf niet verontschuldigen door te verklaren "geen herinnering" te hebben aan alle waarschuwingssignalen. Wat dat aangaat, gebeurt hier hetzelfde als in het TV-programma "Blik op de weg". Van het afkeurenswaardige weggedrag zijn de opnamen in feite al overtuigend vastgelegd. De standaardreactie zal straks wel zijn: "Wij ondersteunden onze zegenaars". Als (mede)bestuurders van een Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI) kom je daar natuurlijk niet mee weg. Ieder heeft gewoon zijn eigen verantwoordelijkheden waar te maken. "Kerkleiders" zijn geen lieveheersbeestjes in een zedig sprookje.

Gun je naaste toch het recht van overpad! Of moet aanstonds iedereen méé het ravijn in (!) worden gejaagd?

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

@all

Leerden wij in het "werk Gods" niet tevens dat je ook eens de minste moet willen zijn wanneer er wat voorvalt? Spijtig genoeg kwam ik er later achter dat wij in feite altíjd de minsten moesten zijn. Sterker nog: alleen de minsten moesten de minsten willen zijn!

Op deze manier kwam de praktijk van het nieuw-apostolische geloof alsmaar verder af te staan van de theorie, waar de nieuw-apostolische kerkleiding ten koste van álles bepaald níet op bezuinigt. "Der Katechismus sei die Unterweisung in der christlichen Lehre", zo wordt het de jeugd tegenwoordig voorgehouden:

(...)

• Bron: Jugend der NAK Berlin-Brandenburg und Russland

(...)


Uit: Bericht door Redactie op "Wo 20 Jun 2012, 09:00" in de thread "Wie weet wie Marcel Dagenbach is?"

Beslist niet onbelangrijk -voor wie serieus op zoek is naar de gerechtigheid van God- is nu de vraag: ís dat wel écht zo? (...) Een goed verstaander die aan een half woord genoeg heeft, tast hier echter al niet langer in het duister, ofschoon de bedoelde catechismus nog officieel moet verschijnen. Men heeft het evangelie van Jezus Christus immers naar boven afgerond, in het voordeel van de zich daarmee rechtvaardigende "hoge dienaren" in de Nieuw-Apostolische Kerk. Wie de ontwikkelingen redelijk volgde en uiteindelijk op de (tweede) Europese Informatieavond -van 4 december 2007- nog steeds niet genoeg wist, heeft niet goed opgelet.

Ik spreek wel eens iemand die in Amerika aan meerdere universiteiten opleidingen heeft gevolgd op het gebied van kerk en religie. "Bedenk," zei hij tegen mij, "dat mensen die opgaan in geloofsbewegingen waarin de absolute waarheid wordt geclaimd, niet in staat zullen zijn om een kloppend zelfbeeld te ontwikkelen." Met andere woorden: deze mensen bekeer je niet want "het systeem" verlamt ze om boven zichzelf uit te stijgen.

Wat met name als problematisch wordt gezien is in deze samenhang de omstandigheid dat "geestelijke leiders" worden geacht boven hun volgelingen te staan en zij dat denkbeeld zelf ook voeden, hoe onopvallend ook. "Onchristelijk!", aldus mijn leergierige gesprekspartner. Er ontstaat een afhankelijkheidsrelatie, waarbij gelovigen het roer uit handen geven - of zij zich daarvan bewust worden, of niet. Dan wil je gewoon per se níet weten wat er fout zou zijn aan zo'n denksysteem.
Alleen, waarom zouden mensen niet af en toe een momentje willen nadenken over hun eigen veiligheid, zo vroeg ik mij af. Op die manier kijk je toch ook thuis om je heen, en plaats je bijvoorbeeld een rookmelder!

Het was ons toch begonnen om het evangelie van Jezus Christus?!

Volgende vraag (en graag een eerlijk antwoord, diep van binnen): wat is daar nog van over, van "de reine Jezusleer"? De leer der apostelen, ten aanzien waarvan de eerste christenen volhardend waren, alsook in de gemeenschap, in "de breking des broods" én in het gebed! Waarom moest daar zo nodig van alles en nog wat aan worden toegevoegd, zodanig, dat menigeen er in geestelijk opzicht verlammingsverschijnselen van krijgt?! Wáár ben je dan in 's hemelsnaam mee bezig?! Een "districtsapostel" laat zich nota bene 10 miljoen euro afhandig maken (door de statuten aan zijn laars te lappen) en hij laat in Nederland (door iedereen vanuit de hoogte te overrulen) net zo lang doorprocederen, dat hij straks voor de tweede keer 10 miljoen euro kwijt is!! Dat waren wél offerontvangsten!!

Is dit gekkenwerk, of het werk Gods?!

Ondertussen steken wij hier vuurpijlen af, wij slaan alarm en leggen uit wat er aan de hand is, en er gebeurt vervolgens precies wat ervaringsdeskundigen (dat zijn broeders en zusters die de Nieuw-Apostolische Kerk, door schade en schande wijs geworden, door een achterdeur wel moesten verlaten) van tevoren al konden uittekenen...

De hierna vermelde forumbijdragen in de thread "Achtergrondinformatie Nieuw-Apostolische Kerk" gaan nader in op de bedoelde cultuur - van zwieg'n en ja-knikk'n:
1) "In het ontdekkend licht van Zijn genade..."; 2) "Situatieschets"; 3) "Ontstellend"; 4) "Bevrijding"; 5) "Naschrift".

Voor de nieuw-apostolische kerkleiding zijn er -in Duitsland en omstreken- maar twee oorzaken van de (toenemende) leegloop van nieuw-apostolische kerkgemeenten: demografische ontwikkelingen en "Zweifelsgedanken". Allebei onwaar!! Wie van A naar B verhuist, vindt in regio B ook heus wel weer een nieuw-apostolische kerkgemeente. En de "ernstige zieken die door de geest der twijfel zijn bevangen", horen als het goed is van een psychiater wat de werkelijke oorzaak is van hun onwelbevinden... Daarbij mag men denken aan ziekmakende verschijnselen als emotionele verwaarlozing. Immers, wie ziet je in de Nieuw-Apostolische Kerk überhaupt stáán wanneer je door zinloos geestelijk geweld bent gemolesteerd?!

Wie "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" moet geloven wat hij of zij op grond van het evangelie van Jezus Christus helemaal niet hóeft te geloven, wordt namelijk geestelijk verkracht!!

Dat begint er al mee indien Jezus' woorden "Maar zonder mij kun je niets doen" (Joh. 15: 5, NBV) op zo'n manier worden opgevat, dat "hoge(re) dienaren" menen in dit opzicht de plaatsvervangers van Jezus te zijn geworden en zij anderen brutaal -door de feiten te verdraaien- aan hun ingebeelde gezag willen onderwerpen:

• "Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden"!!

Ja, ja. Bikkelhard voor een ander en zo mild als maar mogelijk is voor zichzelf. Dan spoor je niet... Herr Armin Brinkmann.

Daarom: als iemand anders die erover zou gaan het "recht van overpad" niet verleent, dan breekt in dit geval de geestesnood elke wet!!

• [10] Velen zullen dan ten val komen, ze zullen elkaar verraden en elkaar haten. [11] Er zullen talrijke valse profeten komen die velen zullen misleiden. [12] En doordat de wetteloosheid toeneemt, zal bij velen de liefde bekoelen.
  
  (...)
  [25] Let op, ik heb jullie dit van tevoren gezegd.
  
  Uit: Matteüs 24 (NBV)
  
  
  Vrees niet, laat de angst je niet verlammen
  
  Uit: Jesaja 44: 8 (NBV)

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

@all

Wat men in een christelijke geloofsgemeenschap juist pertinent níet zou willen meemaken; tweespalt, oneigenlijke gezagsverhoudingen, afgunst, intimidatiepraktijken, enzovoort; overkwam velen (met mij) uitgerekend in de Nieuw-Apostolische Kerk, het "werk Gods" nota bene! Sommigen merkten het wel eens op: "Als ik uit deze kerk noodgedwongen wegga, heeft het ook geen zin meer om te willen geloven". Dat vond ook ik destijds wel een vrij logische gedachtegang. Indachtig aan de woorden van Simon Petrus, "Naar wie zouden we moeten gaan, Heer? U spreekt woorden die eeuwig leven geven" (Joh. 6: 68, NBV), zongen wij ook:

• Ja, wij volgen U, o Heiland,
  Maakt Uw machtwoord ons niet vrij?
  Buiten U voor ons geen leven;
  Blijf, o Heiland, ons nabij.
  
  Uit: Lied 215, NAK-liederenbundel, 1968

Bij nader inzien klopte de hierboven beschreven -gelovig- van toepassing verklaarde logica van geen kant want in onze kerk zouden het meer en meer de vreemdste zorgen worden die onze zegeningen werden. Dit gaf te denken. Om echter een indicatie te geven: zo'n denkproces strekt zich al gauw uit over een periode van vijftien tot twintig jaar. (...) Was Zijn werk niet feitelijk ongelofelijk véél groter dan wat mensen (!) toedichtten aan eigenzinnige inzichten van de opeenvolgende gelauwerde voorzitters van een kerkbestuur dat op ondoorgrondelijke wijze gegarandeerd enkel en alleen zou zijn samengesteld uit "boden van Jezus"? Wat had ons ervan overtuigd dat dit inderdaad het geval was?

Hmm, in hoeverre spraken de betrokkenen hier "woorden die eeuwig leven geven"? Was ook hun levenswandel, voor zover wij daar zicht op kregen, in overeenstemming met datgene waar zij anderen op afrekenden?!

Hier klemde de schoen. Ja, wij hoorden wel eens wat, over misstanden of zo, maar dan hielden wij het gemakshalve op boze tongen die wat hadden te beweren. Het fijne ervan kwam je immers tóch niet te weten. (...)

Dat er ondertussen zielen "sneuvelden" omdat ze aan het systeem werden opgeofferd; dat was ver van ons bed. Wanneer het níet veraf was van ons bed, was het "een zaak voor de dienaren", vonden wij; gemakshalve.

Wij dachten wel na, maar niet zozeer over het bestuurlijke reilen en zeilen in onze kerk. Dat is in goede handen, namen wij aan; gemakshalve.

Duizend berichten op dit Forum met een zorgelijke inhoud; "afkomstig van de 'wederstrevers van het geloof', zullen wij maar aannemen; gemakshalve. Ons hoofd staat er ook niet naar. Met van alles en nog wat zijn wij druk. Het is best leuk in onze kerk. Het wordt steeds leuker, eigenlijk. Kijk eens naar de foto's van de jeugddag, onlangs in Oberhausen. Geweldig, toch? Er is nu ook een project opgezet om de sociaal-zwakkeren te ondersteunen! Ze hebben alleen nog geen 10 miljoen euro in Kas! Haha, wij krijgen óók wel eens wat mee! Haha. Jemig de pemig, dat was lachen, zeg. Heus, wij hebben een ontzettend fijne kerk; plus... 'eine gewaltige Jugend', zei stamapostel Leber al op de EJT-2009. Wij tellen dus onze zegeningen. Ja, overal heb je zeurpieten, maar met wat die te mekkeren hebben; daar houden wij ons niet mee bezig. Gemakshalve."

"Hoe wij omgaan met kritiek? Of met mensen die vinden dat ze in onze kerk ergens het slachtoffer van zijn geworden? (...) Niet eigenlijk. Is daar trouwens geen leidraad voor? Voor de dienaren? Als die er is, mag je ervan uitgaan dat ze zich daaraan houden. Anders waren er wel veel méér klachten! Denken wij; gemakshalve."

(...)

Dit is dus de verdorvenheid die er kan toeslaan bij een organisatiecultuur zoals deze typerend is voor de Nieuw-Apostolische Kerk. Het hoofd weet niet meer of de voet leeft, en andersom. Wat een toestand!

"Hoe durven voorgangers nog te bidden om de zegen over de offers?!", zo vroeg ik mij enige tijd geleden maar even hardop af bij een ontmoeting met nieuw-apostolische vrienden. Ze haalden hun schouders op. (...)

De reden van ook déze forumbijdrage is overigens geen andere dan die van de intussen boordevolle postzak met alle voorafgaande berichten. Wees toch niet zo gemakzuchtig!! Er wordt mensen leed berokkend waar u allen -schouderophalend- bij staat!! Bovendien doet zich hier inmiddels een verlies/verlies situatie voor want het is niet vijf vóór twaalf doch allang vijf óver twaalf - gewéést!! Er is u zand in de ogen gestrooid!!

Het "recht van overpad" bestaat er nu uit dat een ieder, die dat wil, de kerk, door welke uitgang ook, te allen tijde mag verlaten om elders een beter heenkomen te vinden. Neem gerust -gemakshalve- de kortste weg.

• Een vermaning lijkt op het moment zelf geen vreugde te brengen, slechts verdriet, maar op den duur plukt wie erdoor gevormd is er de vruchten van: een leven in vrede en gerechtigheid.
  
  (...)
  ... kies rechte paden, zodat een voet die gekneusd is niet verder ontwricht raakt, maar juist geneest.
  
  Uit: Hebreeën 12: 11, 13 (NBV)
  
  
  Gelukkig wie de God van Jakob tot hulp heeft,
  wie zijn hoop vestigt op de HEER, zijn God
  
  Uit: Psalm 146: 5 (NBV)

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

@all

Indien zeven magere jaren worden gevolgd door opnieuw zeven magere jaren, en daarna nóg eens; wáár willen wij ons dan nog langer bevinden?

• [12] Laat daarom iedereen die denkt dat hij stevig overeind staat oppassen dat hij niet valt. [13] U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.
  [14] Om deze reden moet u, geliefde broeders en zusters, u verre houden van afgodendienst. [15] Ik spreek tot verstandige mensen, dus u kunt wat ik nu zeg naar waarde schatten.
  
  Uit: 1 Korintiërs 10 (NBV)

In de zangbundel van Joh. de Heer staat een prachtig lied (709) met een aansprekende melodie. Het begint zó: "Heiland, Gij bracht eens verlossing voor mij. Wat wilt Gij nu dat ik doe?" Ik ken het van een langspeelplaat, destijds uitgebracht door een jubilerend mannenkoor, bij ons uit de omgeving. Met orgelbegeleiding wordt het lied gezongen door een jonge vrouw; ingetogen, vol verwondering, overtuigend! Het mannenkoor valt telkens in bij het refrein: "Heer, wat wilt Gij dat ik doe? Leer mij Uw wil meer verstaan! Jezus, mijn Meester, Uw wil zij de mijn'. Waar wilt Gij dat ik zal gaan?" Ik vond het zo iets moois, dat we het een keer hebben ingestudeerd, maar een "hoge dienaar" die de aubade toen afnam straalde ondubbelzinnig uit dat hij liever "een apostolisch lied" had gehoord. Zo ging dat in die dagen. Dat kon je dan in je zak steken.

Moet iedereen vanwege de hier verwoorde "apostolische kritiek" nu worden geëvacueerd uit de Nieuw-Apostolische Kerk? (...) Voor tijdelijk zou dat misschien helemaal geen slechte zaak zijn! Het bestuur zou zich in de tussentijd eindelijk eens kunnen beraden op haar mandaat. Het is van tweeën één: men verandert het kerkgenootschap in een hobbyclub voor alle hobby's, óf men beperkt zich tot de kern van het evangelie van Jezus Christus, volhardende in de leer van Zijn apostelen!

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

@all

In de onderstaande grafiek wordt iemands levensloop weergegeven. Je ziet precies welke gebeurtenissen zich in de loop van de tijd voordoen en hoe ze soms met andere gebeurtenissen samenvallen:

• 
  
  Bron: "Psychologie in de moderne wereld", pag. 240; ISBN 90 10 00904 1

Wat mij frappeerde was de inzichtelijkheid. Die kan nodig zijn om te begrijpen wat iemand soms te verstouwen heeft en hoe diegene zich gaandeweg overvraagd kan voelen, al zegt het nog niks over bijvoorbeeld de draagkracht van de persoon. Maar de eyeopener voor mij was hierbij wél, dat je -in probleemsituaties- door zó te inventariseren vrij snel kunt overzien welke zaken bij elkaar opgeteld een bepaalde impact hebben.

Ik betrek het op zielzorg, ervan uitgaande dat dit voor ons allen maatwerk (!) mag zijn. Een willekeurig voorval kan de ene persoon nauwelijks en de andere persoon juist enorm aangrijpen. Stelt de laatste zich dan aan? Hoe gretig wordt er immers soms al vliegensvlug geoordeeld?! Om de gedachten te bepalen... Een militair met een posttraumatisch stress-syndroom lag in Utrecht bij een vijvertje op het gras, samen met vrienden, even te genieten van de zon toen er een automobilist stopte met pech. Door de diesellucht van de oude auto raakte deze militair volkomen in paniek want het herinnerde hem aan een oorlogssituatie die hij had meegemaakt.

Door allerlei ervaringen kan bij mensen op enig moment de rek eruit zijn. Of bijna de rek eruit. Of wat dan ook. Mag zoiets er nog wel toe doen, in de kerk? Mijn ervaring in de Nieuw-Apostolische Kerk met spijtig genoeg vele "hoge(re) dienaren" is helaas dat het ze geen biet kan schelen hoe het met je is gesteld, wanneer je nota bene zélf aangeeft: dit kan ik er niet meer bij hebben! Het maakt ze echt... geen donder uit. Je mag doodvallen (!!), van ze. Zó érg is het zelfs!! Volledigheidshalve zeg ik er nog maar even bij dat ik verdomde goed wéét waarover ik het nu heb. Ik spreek voor mijzelf en voor vele anderen wier levensverhalen ik ken!!

En waar hebben diezelfde schijnheiligen dan blijkbaar wél alle tijd voor genomen?! Jawel, voor hun hobby's. Sterker nog: in de Baas Zijn tijd. Heus, in de Nieuw-Apostolische Kerk is de wereld lelijk op de kop gezet.

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

@all

Wat valt er nu samenvattend te zeggen over het onderwerp van deze thread?

Wel of geen toeval... ik drukte per ongeluk op een verkeerde toets, waarna ik zojuist in mijn e-mailprogramma drie losse tekstfragmenten onder ogen kreeg, uit een bericht van ruim vijf jaar geleden:

> Ongeveer 40 jaar later bevonden wij ons op een middag in een spreekkamer in een academisch ziekenhuis. Het ging over een van onze kinderen die op zijn zesde de eerste open hartoperatie had ondergaan. Wij waren bezorgd. Degene met wie wij spraken antwoordde als volgt: "Wat hier gedurig onderwerp is van wetenschappelijk onderzoek, is: wát maakt dat kinderen zich door de omstandigheden heenslaan die zij in dít ziekenhuis meemaken? In medisch opzicht zijn dat immers doorgaans de meest ernstige omstandigheden." Wat zou er nú komen, zo ging het in mij om... "Wat uit deze onderzoeken telkens opnieuw naar voren komt is, dat het hem zit in de veiligheid en de geborgenheid die de ouders of de verzorgers de kinderen aan hun ziekbed kunnen verschaffen. Welnu, ónze taak is het dus om hen in die zin bij het ziekbed van hun kind te betrekken, en voorts, om op te letten dat zij bij het vervullen van die zo belangrijke functie niet verzwakken." Wij waren hiervan diep onder de indruk. Als dát het werkelijk is wat ons kind het méést nodig heeft, om in geestelijk opzicht in balans te blijven, zo dachten wij, dan ligt het -ondanks alles- in ons vermogen om dat voor hem wáár te maken. (...)


> Helemaal mee eens natuurlijk, dat het in een geloofsgemeenschap nodig is om -in liefde- voorwaarden te scheppen waaronder God Zijn zegen kan schenken - zegen in de eerste plaats, zo lijkt het mij tenminste, in de zin van de wonderlijke uitwerking van Zijn liefde. Dus (even los van het welslagen van de -vooreerst- gekozen aanpak bij het gebruikelijke management in de kerkelijke organisatie), dan gaat het erom wat juist van déze Liefde de vruchtgevolgen zijn. Daarbij stel ik mij in elk geval voor dat een ieder -om te beginnen- zich in het huis des Heren volkomen aanvaard voelt. Anders gezegd: dat er alle ruimte voor is dat je kunt zijn wie je bent, en dat je wordt wat God met je voorheeft. Plus dat men elkaar over en weer die ruimte voluit gunt!


> Ik zou de verantwoordelijken willen vragen... Kijk niet alleen naar de maatschappelijke noden van sommigen, maar zoom eens wat vaker a-specifiek in op de (verzwegen) gevoelens van anderen, en doe er wat mee. Ontdek hun geestkracht, hun vrijmoedigheid, hun beperkingen, hun verborgen talenten. Informeer naar de activiteiten waarin men voldoening vindt. Leer er ook van.

Volgens mij kan ik het hier wel bij laten. Staan wij elkaar in de weg, in volgorde van belangrijkheid qua ambt en afgedwongen aanzien, of is het óók nog denkbaar dat de een de ander "liefhebbend voort" helpt?

Groet,
BakEenEi


P.S.
Zie in de rubriek "Let your light shine!" tevens het bericht "OPEN BRIEF aan leden Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland" van maandag 19 december 2011.