@all
Zojuist kwam ik een reactie tegen die ik op 10 juli 2007 plaatste bij NAK-Observer (het toenmalige Forum van Chris van der Leest). Ik schreef toen o.a. het volgende:
Als iemand zich nu afvraagt wat bij mij de inhoud van dit bericht heeft ingegeven, dan is dat met name de ontluistering van wat "hogere dienaren" jarenlang achter de coulissen intensief blijkt te hebben beziggehouden, namelijk de versterking van hun zakelijke leiderschap en besluitvorming rond een zodanig grondige herziening van de nieuw-apostolische geloofsleer dat het gemeenteleven nog slechts kan worden ingericht volgens institutionele -defensieve- standaarden.
Er wordt een replica neergezet van de kerk van Rome. Maar volgens mij groeien veldbloemen niet in kassen... Het voelt in feite zoals Br. Matthias Schröter in Duitsland het onlangs treffend verwoordde bij
Christ im Dialog:
"Was die Amtskirche so schrecklich unbarmherzig unbedacht lässt, ist, dass uns 'Blankenesern' ein Stück Heimat genommen wird, die wir auch in anderen Kirchen nicht 'einfach so' finden werden."
Over enkele maanden is dit al negen jaar geleden. Ik had het destijds te doen met de "broeders-dienaren" in de nieuw-apostolische kerkgemeente Hamburg-Blankenese die met vereende krachten waren weggepest - onder auspiciën van stamapostel Wilhelm Leber. Eind 2012 kreeg hij compleet zijn zin met de ten faveure van de hoogmogende heren in kerkelijke organisatie al in 2007 met het blote oog zichtbare
"versterking van hun zakelijke leiderschap en besluitvorming rond een zodanig grondige herziening van de nieuw-apostolische geloofsleer dat het gemeenteleven nog slechts kan worden ingericht volgens institutionele -defensieve- standaarden". Inmiddels hoeft niemand er hierdoor meer rouwig om te zijn dat er "ein Stück Heimat" was afgepakt want de halve "Heimat" zou later instorten.
Als ik er nu goed over nadenk, moet juist over de geloofsleer er aan de lopende band zijn geredetwist. Weliswaar verscheen er in het begin van de jaren '90 nog een nieuwe uitgave van Vragen en Antwoorden (de mini-catechismus van die tijd, zeg maar), maar het duurde niet lang of ik vernam dat sommige formuleringen al aanleiding hadden gegeven tot protest en dat de in verlegenheid gebrachte kerkleiding daar al meteen niet omheen had gekund. Sindsdien eigenlijk is de openlijke kritiek niet meer van de lucht geweest. Denk bijvoorbeeld ook aan de beweging destijds van verontruste gemeenteleden die zich de "
Freunde der reinen Jesulehre" noemden. De kerkleiding echter had zo haar bedenkingen tegen alleen maar "die reine Jesulehre", zoals het ook tot ontzetting van anderen nog pijnlijk zou blijken.
Wat het internationale kerkbestuur het meest moet hebben beziggehouden, is: hoe komen wij met zo min mogelijk kleerscheuren af van het imago van een sekte?
"Simpel", moet iemand hebben opgemerkt: "als de kerk van Rome lid mag zijn van de Raad van Kerken, inclusief hiërarchische hoogbouw; dan aanstonds ook wij!"
Zo sloeg men twee vliegen in één klap: de bazen bleven de baas en met een van de roomse versie afgeleide catechismus zou het beoogde succes te verzilveren zijn.
Wie voor deze (schijn)constructie echter de hoogste prijs zouden betalen, zijn de bij de Nieuw-Apostolische Kerk aangesloten doch nimmer geraadpleegde leden.
Jarenlang werden de gelovigen, van wie het er steeds meer waren die aanvoelden dat het niet pluis was met de veranderende geloofsleer, aan het lijntje gehouden.
Wie goed oplette zag hoe stamapostel Richard Fehr bij tijd en wijle zich echt getergd voelde, en hoe later stamapostel Wilhelm Leber zich in allerlei bochten wrong.
Het bezit van de zaak na de totstandkoming van de catechismus, wordt voor de hoogmogende heren thans zienderogen het einde van hun eigenzinnige vermaak.
Groet,
TjerkB
