Forum voor beweging in het apostolische werk

@allen,

...en ook nos.nl bericht over de verklaring van het bestuur van het Apostolisch Genootschap (zie onderstaande link).

https://nos.nl/artikel/2351921-apostoli ... -boek.html

TjerkB schreef: ↑za 10 okt 2020, 15:34 (...)
Amper lag "Apostelkind" in de boekhandel, of er verschenen op social media al gehaaste reacties in de trant van "Ook ik ben lid van het Apostolisch Genootschap, maar in de werkelijkheid van Renske Doorenspleet herken ik mij dus niet. Laat ik dat alvast gezegd hebben."

(...)

@all

Ondanks het door het bestuur bij het Apostolisch Genootschap nu naar buiten toe getoonde berouw, kan het natuurlijk heel goed zijn, dat op de kerkvloer niet iedereen daar even blij mee is. Misschien vinden sommigen immers wel dat de aangesloten leden door ex-apostelkinderen te schande zijn gemaakt en wordt ze dat hoogst kwalijk genomen. De ophef is dan ergens een smet op het blazoen en mogelijk voelt men zich nu door alle publiciteit bij de buitenwacht met argusogen bespied. Waarom oude koeien uit de sloot gehaald?!

Gisteren echter werd ik opgebeld door de nu 92-jarige weduwe van de "Waarde Broeder" aan wie de NAK-apostel Tjark Bischoff op 12 mei 1955 uitdrukkelijk en ondubbelzinnig per aangetekend schrijven liet weten geëxcommuniceerd te zijn; "Of U, eventueel, weer in de Vereniging kunt worden opgenomen, hangt van Uw toekomstige gedragslijn af." Nog altijd kwam zij niet los van het verdriet hierover. Het enige wat haar veel te vroeg overleden man in de ogen van de nieuw-apostolische kerkleiding heeft misdaan is dat hij twijfelde aan "de stamapostelboodschap", waarvan inmiddels overtuigend is vastgesteld dat het hele verhaal omtrent die zgn. profetie verzonnen is. Reken echter niet op welke berouwvolle handreiking dan ook van het NAK-bestuur, laat staan op de terechte postume rehabilitatie.

Wat ik ermee wil zeggen, is dit: hoe verdragen liefde en compassie zich ermee als gerechtigheid aan slachtoffers (!) wordt misgund?

Groet,
TjerkB

@TjerkB,

Het verdriet dat je schetst ging bij mij enkele decennia geleden door merg en been toen apostel Chris Boermeester (Gemeente van Apostolische Christenen) mij een en ander - op m'n dringend verzoek! - uit de doeken deed met betrekking tot de (nasleep) van de vermaledijde stamapostelboodschap. Hij deed dit op een zeer weloverwogen en bedachtzame wijze. Bijna stoïcijns. Totdat hij opeens van z'n stoel opstond en tegen mij haperend en bijna fluisterend zei: "Met het verdriet en leed van de stamapostelboodschap ga ik 's avonds naar bed en bij het ontwaken sta ik ermee op...". Dit maakte op mij een verpletterende indruk. Voordien had ik me, voor zover dat mij mogelijk was, tamelijk grondig verdiept - door middel van literatuuronderzoek - in de (achtergronden van de) stamapostelboodschap. Dit was voor mij al onthutsend en ontluisterend. Zodanig, dat ik na ampel beraad al m'n buik vol had van de (godsdienstwaanzin in de) NAK, maar de eerdergenoemde uitspraak van apostel Chris Boermeester, die ik zeer hoog had én heb (hij was een zeer integer mens!), gaf de doorslag. Temeer omdat de machtsbeluste Nederlandse kerkpresident van de NAK NL, G. Pos, mij eerder te kennen had gegeven, dat Boermeester c.s. niet steeds moeilijk moest doen over het verleden. Ze waren volgens Pos altijd welkom in de NAK, mits...

[Bijgewerkt: 21:00 uur]

zefyr schreef: ↑ma 12 okt 2020, 12:01 (...)
Ze waren volgens Pos altijd welkom in de NAK, mits...

@zefyr
@all

Ja, mits alle broeders-dienaren van de GvAC bij terugkeer naar de NAK hun geestelijke bediening in de gemeenschap zouden opgeven.

Na een voor mij onvergetelijk gesprek met Chris Boermeester op zondag 2 november 2008 noteerde ik diezelfde dag o.a. het volgende:

Redactie schreef: ↑zo 04 mar 2012, 15:04 (...)

(...)
Apostel Boermeester vertelde mij een aantal dingen. In het kort... De dienst voor dienende broeders in 1955 waarin apostel Tjark Bischoff bekendmaakte dat de Boodschap van St.Ap. Bischoff nu voortaan in alle diensten moest worden verkondigd, was dé oorzaak van dé breuk. Wie hierdoor in gewetensnood kwam en dat dus niet kon waarmaken, raakte terstond z'n bediening kwijt. Verscheidene broeders, onder wie de vaders van thans in de GvAC oudste H. en apostel Den Haan, werden vervolgens geëxcommuniceerd. Al zijn heel wat ouderen die zo'n brief destijds hadden ontvangen nu overleden; de omstreden brieven zijn nog in het bezit van hun kinderen en voor dezen blíjft dit vanzelf een uiterst pijnlijke toestand. Door het overleg wat in de jaren '90 in Nederland tussen de verschillende apostolische stromingen op gang kwam, legde apostel Sepers dat probleem voor aan districtsapostel Pos. Hierna vertelde apostel Sepers dat apostel Pos desgevraagd hieromtrent had geantwoord dat de brieven, waarmee apostel Tjark Bischoff de ex-communicaties officieel had bekrachtigd, "als niet-geschreven" (!!) konden worden beschouwd. Apostel Pos wilde dit standpunt toen echter níet schriftelijk bevestigen. "Als zo'n ex-communicatie eerst schriftelijk wordt aangezegd, dan dient deze achteraf tevens op schriftelijke wijze te worden afgezegd," aldus Chris Boermeester, "maar dat weigerde men dus".

(...)
Toen destijds de commissie met apostel Sepers zich op verzoening had beraden, was er volgens apostel Boermeester van de zijde van de Nieuw-Apostolische Kerk gesteld dat een samen-gaan heel wel mogelijk was, doch dat daarbij alle dienaren van de GvAC gewoon -zonder nog langer een geestelijke bediening- in de bank moesten gaan zitten. "Dat was natuurlijk voor ons ondenkbaar; oudsten, voorgangers, denk eens in", zo sprak apostel Boermeester. "Desondanks brak er een moment aan dat een verzoening toch wel heel dichtbij kwam, ware het niet dat apostel Ossebaar [van de HAZK - stam Juda] werd opgevolgd door apostel Van den Bosch, en die zag er niets in. Hij is iemand die de bijbel van kaft tot kaft vooral letterlijk neemt. De beroeping van een vrouw in het ambt zou iemand als hij later pertinent hebben afgewezen." (...)

(...)

(...)


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "04 mar 2012, 15:04", in de thread "Overlijden apostel Christiaan Boermeester (GvAC)"
Zie in deze samenhang tevens het bericht op "di 12 dec 2017, 23:10" in de thread "Bilaterale contacten NAK/VAG (Gesprächskreis Bottrop)"

Ik kan mij indenken hoe ongenaakbaar de districtsapostel Gijsbert Pos dat hardvochtige standpunt destijds innam. Alles moest wijken voor het aanzien van i.c. de vroegere stamapostel Johann Gottfried Bischoff, zoals in de Nieuw-Apostolische Kerk altíjd iedereen en alles in dienst moet staan van het aanzien van machtsposities in de organisatie. Het internationale kerkbestuur gaat daarbij over lijken.

Dit laatste echter wilde ik níet geloven totdat mijn geweten in het voorjaar van 2007 begon te knagen, toen het tot mij doordrong hoezeer stamapostel Wilhelm Leber diens voorheen in Noord-Duitsland actieve oude leermeester Gijsbert Pos zorgwekkend imiteerde. Als rechterhand van Richard Fehr heeft juist Pos ongetwijfeld veel druk erop uitgeoefend om Leber de ambtelijke top te laten bereiken. De 'ruk naar rechts' na mei 2005 kwam om de dooie dood niet uit de lucht vallen. Die had echt een reden: de stamapostelboodschap.

Zodra er ook maar iets was wat riekte naar oppositie of anderszins een gebrekkige "aanbieding", ontkwam je bij Pos niet aan diens toornige blikken en viel je in ongenade. Ikzelf heb van dat vermeende wangedrag zelfs jarenlang de wrange vruchten moeten smaken. Dat overkwam uiteindelijk ondanks alles ook Gerrit Sepers. Pos eiste volstrekte loyaliteit ten aanzien van de harde nieuw-apostolische lijn. Tekenend voor Gijsbert Pos was bijvoorbeeld ook dat hij weinig ophad met afzenders die hun brief begonnen met "Geachte Districtsapostel" want het moest zijn: "Hartelijk geliefde Districtsapostel". Tenzij, ja tenzij er geld te halen viel. Dan was alles prima. Wie tegenover Pos bij wijze van spreken over de grond kroop en hem tot soms in het absurde ter wille was; die toonde de juiste gezindheid. Het was niks voor mij om op zo'n manier loyaliteit te veinzen. Het voelde gewoon niet goed om als het ware het spelletje mee te spelen. Zo leidde dat ertoe, dat wanneer wij als medewerkers in een gezelschap aan gasten werden voorgesteld, Pos mij bij voorkeur negeerde. Een man met twee gezichten. Spijtig genoeg kan het lang duren alvorens zulke duistere praktijken soms tóch nog aan het licht komen:

• ANP
  NOS NIEUWS • BINNENLAND • VANDAAG, 08:35 • AANGEPAST VANDAAG, 09:59
  Gynaecoloog uit Zwolle verwekte minstens zeventien donorkinderen
  Een inmiddels overleden gynaecoloog uit Zwolle heeft zeker 17 donorkinderen verwekt met zijn eigen sperma, zonder dat de vrouwen met een kinderwens dit wisten.
  
  [...]
  
  De wensouders gingen er destijds van uit dat er een anonieme spermadonor in het spel was. De arts zou niks hebben laten blijken, vertelt een van de wensouders in de Stentor "Hij maakte op ons een vriendelijke, betrokken en integere indruk. Zowel in het voortraject als de behandeling. We hebben nooit enig vermoeden gehad dat hijzelf de donor zou kunnen zijn geweest."
  
  [...]

Bron: https://nos.nl/artikel/2351163-gynaecol ... deren.html
Zie ook het bericht op "wo 07 okt 2020, 14:55"

Daarom zal het ook de nieuw-apostolische kerkleiding sieren als men spijt betuigt voor misstanden en zij recht doet aan slachtoffers.

Wat nog de stamapostelboodschap betreft. Toen deze (wat pas later zou blijken) uit alle macht intact moest blijven onder stamapostel Wilhelm Leber, nadat -ik meen: eind 2005- de vele verborgen achtergronden onthullende "akte van Peter Kuhlen" opdook, raakte ik in gesprek met districtsapostel De Bruijn. Rond de jaarwisseling 2005/2006 kwam hij op een middag namelijk spontaan voor een kop thee bij mij thuis langs en hadden wij het ook even over de commotie vanwege die "akte". "Je begrijpt," zo zei De Bruijn, "dat het voor onze stamapostel lang niet altijd zo makkelijk is om de juiste woorden te vinden wanneer zulke gevoelig liggende zaken om een reactie vragen." Tijdens een gezamenlijk verblijf in Suriname had de stamapostel dat kort daarvoor zelf hierover opgemerkt, zo begreep ik.

Ik kon mij er van alles bij voorstellen en van De Bruijn vond ik het sympathiek dat hij openhartig sprak over zo'n bestuurlijk dilemma. Oprecht besloot ik erover na te denken in welke bewoordingen allen die het hierbij aangaat desondanks alsnog in liefde en in waarheid gerechtigheid kan worden aangezegd. In stamapostel Leber had ik nog alle vertrouwen. Zoals Marjolein Sanders zich verplaatste in de lastige situatie van alle betrokkenen en een concept maakte voor apostel Wiegman, deed ik dat in januari 2006 voor stamapostel Leber:

BakEenEi schreef: ↑do 03 feb 2011, 16:54 (...)
Ik wilde een handreiking doen. Stel nu eens dat stamapostel Leber zou voorgaan in een dienst voor ambtsdragers en dat hij dan, zo tegen het einde van de dienst, alvast iets zou zeggen over wat er in het verleden toch echt verkeerd heeft uitgepakt; ervan uitgaande dat wij samen in het "werk Gods" willen staan. Wat zou de stamapostel dan kunnen opmerken waardoor de weg tot verzoening vrij wordt gemaakt? Hierover dacht ik na. Bovendien: "stel niet uit tot morgen wat gij heden doen kunt." Enkele dagen later (het was 6 januari 2006) richtte ik mij tot het bestuur van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland en gaf ik voor stamapostel Leber de onderstaande bewoordingen in overweging (tegenwoordig zou men wellicht spreken van "stille diplomatie")...

• Geliefden, ik kan u niet zeggen hoezeer het ook mij persoonlijk verdriet doet wanneer mij situaties bekend worden waarbij broeders en zusters zijn beschadigd in de gemeenschap, hen onrecht is aangedaan of waarbij zelfs kinderen Gods met zo weinig begrip zijn tegemoetgetreden dat zij in ons midden geen leven meer hadden. Ik kan u echter van één ding verzekeren: zo heeft onze hemelse Vader het niet gewild. Niemand mag dat hebben gewild. En ik wil het u zeggen: zover het in mijn macht zal liggen eraan mee te helpen dat wij als koningskinderen hoffelijk met elkaar omgaan en dienovereenkomstig ook ál onze naasten bejegenen, wil ik dat doen. Het zal de liefde zijn, de liefde Gods, waaraan men ons allen mag herkennen (vgl. refrein lied 353-GB). Daarom, nu wij in deze samenstelling bijeen zijn, wil ik u graag dit ene vragen, namelijk: hebt elkaar alstublieft lief met de liefde waarmee onze hemelse Vader al de Zijnen oneindig liefheeft. Dagelijks mogen onze inspanningen er op zijn gericht om voor deze heilige liefde, die een vrucht is van rein geloven (vgl. lied 421-GB, derde couplet), wegbereiders te zijn. Het gaat er niet om rücksichstlos eigen doelen te bereiken, maar om tezamen het doel van ons gezamenlijke geloof te bereiken en het elkaar daarbij licht te maken. Voor die zielen, aan wie leed is berokkend geldt, dat God niet zal toestaan dat zij onder dat juk bezwijken en eenzaam achterblijven. Hij, als kenner der harten, zal Zijn engelen beschikken dezen bij te staan en ze te vertroosten. Jezus gaf de verzekering: “Mijn Vader, die ze mij gegeven heeft, is groter dan allen en niemand kan ze uit mijns Vaders hand rukken.” (Joh. 10: 29) Uiteindelijk zal gelden: “En de Geest en de bruid zeggen: Kom! En wie het hoort zegge: Kom! En wie dorst heeft, kome; en wie wil, neme het water des levens om niet.” (Openb. 22: 17). Laat de gezindheid van Jezus Christus ons altoos voor ogen mogen staan. Los daarvan past het ons spijt te betuigen wanneer er fouten zijn gemaakt, en die zo mogelijk te herstellen. En: compassie te hebben met allen die als slachtoffers zichtbaar of onzichtbaar letsel met zich meedragen.

Echter, men had er géén "Boodschap" aan. Tussen 6 januari 2006 en 4 december 2007 herinnerde ik de kerkleiding er nog verschillende keren aan dat er veel op het spel staat en dat slachtoffers recht hebben op een excuus. Vergeefs.

Na de Desinformatieavond van 4 december 2007 wilde ik voor mijzelf uitvinden volgens welk "masterplan" de internationale kerkleiding feitelijk aan het handelen was. Een belangrijk onderdeel van dat plan moest wel het ontvouwde "zelfbeeld" zijn oftewel -zoals D.Ap. De Bruijn het in diens uitnodiging van 13 november 2007 had geformuleerd- het "Eigen beeld van de NAK (hoe zien wij zelf onze kerk)". Het raamwerk voor de op handen zijnde catechismus was daarmee neergezet. Verder was het voor insiders volstrekt duidelijk dat de Europese Jeugddag 2009 bepaald niet zonder reden in Düsseldorf moest plaatshebben. Dáár wordt de verzoening bezegeld, was vast en zeker de gedachte! Düsseldorf, de bakermat immers van de Apostolische Gemeinde. Die hele "Gemeinde" zou welkom zijn. Plaats genoeg. En stamapostel Leber wist al direct met welke tekst uit de Bijbel hij dan zou "dienen", namelijk Filippenzen 3 vers 13, want daar staat: "Broeders en zusters, ik beeld me niet in dat ik het al heb bereikt, maar één ding is zeker: ik vergeet wat achter me ligt en richt mij op wat voor me ligt." Met de schuldvergeving en de viering van het Heilig Avondmaal was dan alles voorbij; alle kritiek die losgebarsten was na de Desinformatieavond zou dan verstomd zijn; als vredestichter zou híj de rijen hebben weten te sluiten; méér kon hij voor zijn geliefde stamapostel Bischoff (tevens de grootvader van diens echtgenote) posthuum niet betekenen. Wat een geweldig plan! De jeugd zou aan zijn voeten liggen. De pers in groten getale aanwezig. Vertegenwoordigers erbij van de "Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen in Deutschland" (ACK). Wat zou de Nieuw-Apostolische Kerk, het "werk Gods", met dit succes een lof oogsten...

(...)

Wat er vervolgens gebeurde, kwam dus -over de hoofden van de slachtoffers heen- domweg neer op godgeklaagde machtspolitiek! Uiteraard sneuvelde daarmee mijn nieuw-apostolische bijgeloof. Voor mijn eigen ogen was nu immers het pleisterwerk van de spreekwoordelijke graven af gekletterd (vgl. Matth. 23: 27). Alles was [verdomme] gebakken lucht! Het zijn wolven in schaapskleren!

De huidige NAK-bestuurders, inclusief de dienstdoende zaakgelastigden in Nederland, weten héél goed hoe de hazen hebben gelopen, maar men speelt de vermoorde onschuld. Heus, dat de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland nog altijd geen klachtenregeling kent, hangt hiermee samen. Verder snap ik natuurlijk NIET dat men geruisloos mocht aanschuiven bij de Raad van Kerken in Nederland. Als op het hoogste niveau in zo'n organisatie de verdorvenheid zó groot is, weet ik eerlijk gezegd niet hoe daarbij ooit het tij kan keren.

Groet,
TjerkB


N.B. Over het (mij) negeren door districtsapostel Pos gesproken...

Redactie schreef: ↑za 18 jun 2011, 13:22 (...)
Op een gegeven moment hoorde ik zelfs dat er in Nieuwegein tijdens een landelijk dienst voor ambtsdragers was betoogd dat er geen geld meer was voor "twee apostelen". Zo vernam ik wel vaker achteraf wat ik voor wáár moest houden. Meestal las ik in de Onze Familie hoe de "dankoffers" zouden zijn uitgegeven, maar in de boekhouding was het geld in de regel zó niet verantwoord. Buiten mij om was er dus maar gewoon een draai aan gegeven. Ik werkte al minstens 10 jaar op de C.A. toen ik een districtsoudste (die intussen al jarenlang deel uitmaakte van "De landelijke vergadering") aan een nóg hogere "zegenaar" hoorde vragen: "Wie doet hier eigenlijk de boekhouding?"

(...)

Wat ik hiermee nu vooral wil zeggen is: "Er kan in openbare erediensten en uit 'de apostelmond' misschien wel een hoop eenzijdig worden verkondigd en afgekondigd, maar mogen degenen die dit voor wáár moeten houden alstublieft zelf blijven nadenken?!"

(...)

P.S. Op 1 oktober 2002 schreef ik o.a. het volgende aan een districtsoudste:

• Stamapostel Schmidt sprak eens over een eersteklas sfeer. Op de C.A., waar ik van 1985 tot 2000 werkzaam was, was uiteindelijk de collegialiteit te gronde gericht en het klimaat verdorven. Ik spreek hier uit eigen ervaring. Op de C.A. functioneerde een klein team van medewerkers. Van meer dan de helft van mijn collega's heb ik persoonlijk vernomen dat zij in de loop van de jaren door één van de Apostelen zijn verwezen naar een psycholoog of psychiater. Ook mij werd aangeraden bij de Riagg in behandeling te gaan. In eerste instantie wilde ik de raad van een Apostel des Heren niet in de wind slaan, maar later kreeg ik sterk het gevoel dat betrokkene zich beter zelf eens kon laten onderzoeken.
  
  Onder een eersteklas sfeer in de Nieuw-Apostolische Kerk versta ik dat alle anderen, met inbegrip van andersdenkenden, op gelijkwaardige wijze worden bejegend. Respect dient ondeelbaar te zijn.

Hij was bepaald niet de eerste die een toch écht alarmerend bericht voor kennisgeving aannam. In de jaren '90 namelijk vond er bijvoorbeeld een verplichte zgn. risico-inventarisatie plaats door de Arbodienst. De eveneens alarmerende conclusies werden gedeeld met een bestuurslid, waarna er níets veranderde. Kennelijk wilde de betrokkene geen ongenoegen riskeren met districtsapostel Pos...

TjerkB schreef: ↑ma 28 nov 2016, 14:00 (...)

Redactie schreef:(...)
Ruimte voor een tegengeluid was er in elk geval niet. Toen een deskundige bij een Arbodienst mij namelijk eens vertelde dat bij de Nieuw-Apostolische Kerk medewerkers uit hun kracht worden gehaald, realiseerde ik mij dat deze ervaring zich pertinent níet zou lenen voor de rubriek "Uit onze doorlevingen". Ik moest deze wetenschap dus voor mijzelf houden, al gaf ik de opmerking door aan een "hogere verantwoordelijke leidinggevende" die er daarna (uiteraard) niets mee deed - zoals men nimmer (!) iets deed met wat nieuw-apostolische kinderen Gods op zo'n manier kon dwarszitten. Wij waren immers "op de weg ten leven, die een school der vorming is". Dan zoek je het onder belastende omstandigheden zelf maar uit. Dan leer je maar van wat anderen fout doen. Dan ondersteun je dezulken maar. Dan bid je maar voor ze. En dan snap je dat jezelf ook niet zonder fouten bent. Punt.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Za 07 Jul 2012, 13:18", in de thread "Uit onze doorlevingen"
Zie verder het bericht op "Za 23 Jan 2016, 16:11" in de thread "Overeenstemming van denken en handelen",
alsmede het bericht op "Vr 29 Jan 2016, 23:15" in de thread "Aan wie doet St.Ap. Schneider mij toch steeds denken" en het bericht op "Za 05 Nov 2016, 10:18" in de thread "Wat is een sekte?"

(...)

TjerkB schreef: ↑do 07 mei 2020, 13:00 (...)
De NAK-apostel Peter Klene vond achteraf dat ik hierover mijn mond moest houden want volgens hem was de kwestie... verjaard!! Wat dat betreft gaat apostel Bert Wiegman bij het Apostolisch Genootschap met de tussenkomst van het bureau Dialogue nu in elk geval één stap verder. Doch nogmaals: het betreft hier pure psychiatrie. Vreemd dat i.c. ook de medicus Wiegman de diagnose heeft gemist.

(...)

Met die bewuste uitspraak van Peter Klene was ik het vanzelf niet eens. Ik vroeg hem dan ook deze aangelegenheid ter beoordeling voor te leggen aan alle leden van zowel het bestuur als van de zgn. landelijke vergadering bij de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland. Dat weigerde hij. Later kapten ook nog districtsapostel Brinkmann en stamapostel Leber bij mij de correspondentie af...

Vogelfrei schreef:(...)
Es war mir von Bezirksapostel Pos damals nicht erlaubt, obwohl ich in der Verwaltung arbeitete als Finanzbuchhalter, dass ich mich beschäftigte mit der Bilanzierung in Bezug auf Missionsarbeiten in Surinam, teilweise nicht mit der Gehaltsliste und nicht mit der Überprüfung von Baukosten. Diese Arbeiten behielt er nur für sich. Auch durfte ich keine Kontakte pflegen mit Kollegen in anderen Kirchenverwaltungen. Und im Zeitschrift Unsere Familie las ich in der Regel wie bei uns das jährliche Dankoffer verwendet wäre. Als uns von einem großen Finanzinstitut slechtes Software geliefert wurde für die Abo-Verwaltung der niederländischen Ausgabe des Zeitschriftes "Unsere Familie", erlaubte der Bezirksapostel nicht einen Anwalt einzuschalten: "Wir sind eine Kirche - wir üben also keine Klagen aus". Hunderte von Überstunden, um die Schwierigkeiten zu bewältigen, hatte ich ehrenamtlich ein zu bringen. Ich kündigte in 1999 weil auch unter Bezirksapostel De Bruijn eine notwendige Reorganisation nicht stattfand.

(...)


Uit: Bericht op "06.08.2014, 21:51" bij "Glaubensforum24", in de thread "NAK NRW/Niederlande und der Fall Rohn".

TjerkB schreef: ↑za 10 okt 2020, 10:25

TjerkB schreef: ↑zo 04 okt 2020, 21:09 (...)
Als ikzelf niet gewerkt had op het bureau van de Centrale Administratie van de Nieuw-Apostolische Kerk, had ik achteraf waarschijnlijk nooit goed genoeg kunnen begrijpen waardoor het werk van de nieuw-apostolische god (zonder hoofdletter) voor mij de glans verloor. Ontelbaar veel keren gebeurde het dat voorvallen niet te rijmen waren met fair play of met de christelijke leer, maar nooit werd er iets serieus uitgepraat of rechtgezet. Steevast viel alles uit ten gunste van "dienaren" of "hogere dienaren". Dat maakte mij diep ongelukkig.

Net als Renske Doorenspleet vond ik dat ik het eerst wel allemaal goed moest uitleggen, wilde ik met kritiek naar buiten komen. Anders zouden vast spot en hoon mijn deel zijn, en ik zou ongenadig worden verguisd.

(...)

(...)

@all

Hopelijk illustreert ook de serieus met pijn en moeite gedeelde inhoud van het vorige bericht waarom ik in oktober 2017 aanhaalde...

TjerkB schreef: ↑ma 30 okt 2017, 12:35 (...)
... vanochtend las ik in de krant het onderstaande...

• Luther kwam tot het inzicht dat die
  kerk niet te hervormen was. Ze
  stoelde immers op de gedachte dat de
  mens alleen de genade van God kon
  verwerven door zich te onderwerpen
  aan de plichten die de kerk hem op-
  legde. Onzin, betoogde Luther. Niet
  de clerus, maar God alleen kon de
  mens genade schenken. En de mens
  kon slechts hopen die genade met
  een vroom en arbeidzaam leven te
  verkrijgen. Sterker: de rooms-katho-
  lieke kerk verhinderde de gelovige
  om nader tot God te komen. Reden
  voor hem om de paus en zijn perso-
  neel letterlijk te verketteren.
  
  Bron: het artikel "500 jaar Reformatie in Nederland" in de Volkskrant d.d. heden (rubriek Ten eerste, pag. 12-13)

Ik kan het niet anders zien dan dat de geschiedenis zich alsmaar (subtiel) herhaalt.

(...)

... en waarom ik daar onlangs het volgende aan toevoegde:

TjerkB schreef: ↑do 08 okt 2020, 21:14 (...)
Ik kon mijn tijd dus beter besteden. Ik heb mijzelf uiteindelijk getroost met de gedachte: verwacht van de beul geen barmhartigheid...

(...)

Het is niet fijn als er met mensen wordt gesold. En bij een kerkgenootschap verwachtte ikzelf zoiets al helemaal niet. Tóch gebeurt het.

Ook door de dubbele gevoelens die ik nog altijd had, heb ik door de jaren heen nog vaak een handreiking willen doen, doch vergeefs. Zie bijvoorbeeld mijn "Open brief aan alle kerkelijke ambtsdragers" van 15 november 2010.

BakEenEi schreef: ↑ma 22 nov 2010, 20:17(...)
Hoge, nóg hogere en nog véél hogere "dienaren" van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland: u zou er verstandig aan doen zich wat minder intensief bezig te houden met de dode materie want de levende have is aan het verkommeren!!!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "22 nov 2010, 20:17", in de thread "Nieuw-apostolische bedrijfsvoering"

Groet,
TjerkB

@allen,

Maandagavond 12 oktober jongstleden gaf Evert, die (actief!) lidmaat is van het Apostolisch Genootschap, onderstaande reactie op de website apostelkinderen.nl met betrekking tot de verklaring van het bestuur van het Apostolisch Genootschap op zondag 11 oktober jongstleden.

"Het is onbegrijpelijk dat actieve leden zich niet nadrukkelijker roeren. BW die zich nog steeds (!) apostel noemt. Een bestuur dat een ‘meldpunt’ instelt…dat zal dus nog even duren. En dan moeten degenen die gesprekken voerden en zich al uitspraken zich opnieuw melden? Ik zou actieve leden- zoals ikzelf – willen oproepen niet alleen de misstanden uit t verleden te onderschrijven, maar ook nu nog zich te verzetten tegen actuele misstanden. Met name een apostel die alles voor t zeggen heeft, een bestuur dat zichzelf ogenblikkelijk zou moeten laten vervangen (aftreden!), stoppen met vragen om ‘liefdesaanbiedingen’, verantwoording afleggen aan leden over een ‘tweede spoor’ IederAl’. Zoveel medewerkers in dienst (wat doen die eigenlijk???) en genoegdoening aan leden die loyaal zijn, maar amper worden gehoord. Er zijn twee genootschappen: een van beambten die het onderling ‘erg fijn’ hebben en de niet meer zo volgzame rest. Het spijt me dit te moeten constateren, in mijn leven en dat van mijn gezin is zoooooveeeel tijd gegeven aan een onprofessionele groep van welwillende goede mensen, onder bedrieglijke leiding. We zijn en we worden genept. Met excuses voor mijn mening en mijn gevoel naar de fantastische herders die zich volledig en belangeloos hebben gegeven: en daarna zijn vervangen door beambten, die weliswaar doen wat ze kunnen het zinkende schip te begeleiden. Teveel geestelijk verzorgers geloven er zelf niet meer in. Jammer, maar de glorietijd was geen glorietijd, maar is wel voorbij. Er is geen toekomst meer voor het apostolisch genootschap, dat ten onder gaat aan het verleden, bij gebrek aan actuele aansprekende, laat staan ‘bezielende’ ‘verzorgers’."

https://apostelkinderen.nl/2020/10/11/d ... tschap-ii/

In relatie tot de opgevoerde 'beambten' in het Apostolisch Genootschap gingen m'n gedachten uit naar een hoogbejaarde zuster, die decennia geleden tegen mij zei: "Vroeger hadden we houten lokalen én gouden dienaren, tegenwoordig hebben we gouden kerken én houten Klaassen!'. Voor de duidelijkheid: deze nieuw-apostolische zuster was hondstrouw en had h'r wortels in de HAZEA.

Degenen, die uit de goedgevulde ruif van het Apostolisch Genootschap eten, vormen blijkbaar een 'staat-in-een-staat', dat is losgezongen van de basis. Een (actief!) lidmaat van het Apostolisch Genootschap heeft blijkbaar geen idee waarmee de tientallen professionals in Baarn bezig zijn. Misschien is het ook de bedoeling dat de basis hiervan geen weet heeft...?

De rot en het bederf zit blijkbaar nog dieper dan wordt vermoed. Niet alleen voorheen, maar ook in onze dagen...

Apostolisch Genootschap. Quo vadis?!

@all

In 2017 kwam op dit Forum 'gaslighting' ter sprake. Ik las daar toen het volgende over: "Een goede vuistregel is dat je te maken hebt met gaslighting op het moment dat je denkt: ben ik nou gek geworden…?" Achteraf bezien bekroop mij dat gevoel geregeld, wanneer ik door verwarrende toestanden in de Nieuw-Apostolische Kerk eerst al had gedacht: wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen? Telkens brak ik mij het hoofd erover: ligt het aan mij?, hoe kan dit überhaupt?, zie ik het goed dat hier gewoon echt iets níet klopt? Vrijwel altijd was het zo, dat ik nietsvermoedend ergens mee bezig was en dat zich dan weer een kennelijke ongerijmdheid aandiende. Om kort te gaan: dat overkwam mij té vaak. Toch wilde ik er overheen kunnen stappen want het gebeurde in mijn kerk. Zongen wij in een mooi koorlied trouwens ook niet "Uit onbehouwen stenen is 't Vaderhuis gebouwd"? Ik tilde vast te zwaar aan sommige dingen...

Te pas en te onpas gold in mijn kerk ook: "wat ook hindert, ik loop voort" (door d'Apost'len aangespoord). Dat bleek een bijkomende moeilijkheid te zijn. Wat iemand gisteren dwarszat, waarom moest die ballast er per se ook vandaag nog toe doen? Dus: overwin "de oude mens" (vgl. Ef. 4: 22 ) in jezelf en je zult zien - naar een ander mooi koorlied: "aardse lasten worden licht"! Enzovoort, enzovoort. Zo speelden vaak bewust, maar het meest onbewust allerhande apostolische mantra's in mijn gedachten mee op de achtergrond. Wat daarnaast echt een dilemma was, is, dat bijna nooit iemand echt ergens over ging. Alles vond plaats "in opdracht van d'Apostel". Maar wanneer de apostel niet thuis gaf, was het in opdracht van de districtsapostel of wanneer het deze niet uitkwam, de stamapostel - en die deed vanzelf niets tenzij hij het ook Christus Jezus zou zien doen of verordonneren. "Waarom verzette ik mij dus zo tegen God?"

Van al die vragen zonder antwoorden, van al dat afschuiven van verantwoordelijkheden; daar werd ik op den duur knetter crazy van! Wie dan echter zou besluiten om maar gewoon overal in te berusten, om voor "de hand van leiding" geen blok aan het been te zijn; die zou zich natuurlijk mogen realiseren dat juist op deze verderfelijke manier in een sekte de gelovigen succesvol worden ge­brain­washt. Alleen al door dit fnuikende venijn was voor mij de nieuw-apostolische geloofspraktijk energieverslindend. Telkens opnieuw en vaak net weer ietsje anders waren het dit soort van niet-pluis gevoelens die, zonder dat ik dat wilde, als zand tussen de raderen werden gegooid. Niet zelden betrof het zaken die best wel opgehelderd mochten worden, maar ja, in de regel kon ik van tevoren welhaast bedenken dat de dienaar!, die zich dan daartoe moest verhouden, 'not amused' zou zijn. Dan zou ík dus aan het kortste eind trekken.

Uiteraard werd dit gaandeweg spitsroeden lopen. Als ik tóen al had kunnen snappen, wat ik nú weet van machtsmisbruik in de kerk, had ik 10 jaar eerder ontslag genomen op "de C.A." en had ik ook geen dag later bij de Nieuw-Apostolische Kerk mijn lidmaatschap moeten opzeggen. Maar wat in diverse reacties van "(ex-)apostelkinderen" bij het Apostolisch Genootschap óók naar voren komt, is, dat er tegelijkertijd juist ook véél liefhebbende broeders en zusters én dienaren waren, met wie het echt fijn was samen op te trekken. Dat compliceerde de verwarring! Ondertussen wilde ik wel "dankbaar en blij" zijn, zoals het eenieder spontaan betaamde, maar ik bleef het vreselijk vinden om op brandende vragen geen antwoord te mogen verwachten en dat ik erop zou worden aangekeken als ik mij niet onmiddellijk "gehoorzaam" ergens bij neerlegde. Het steevaste eenrichtingverkeer in de communicatie werkte voor mij verstikkend.

Conclusie: het wás foute boel - en dat is het nog steeds. Zie in dit verband eventueel ook mijn forumbijdrage op "08 feb 2011, 11:47".

Groet,
TjerkB

@allen,

Vanavond berichtte rd.nl over de verklaring van het bestuur van het Apostolisch Genootschap (zie onderstaande link).

https://www.rd.nl/kerk-religie/apostoli ... -1.1703842

@all

Uiteraard handelt het in deze thread over het Apostolisch Genootschap. Gráág onderstreep ik opnieuw van harte dat ikzelf alleen maar waardevolle herinneringen bewaar aan ontmoetingen met (ex-)leden van het "ApGen". Respect derhalve. Ook daarom spreekt het mij aan om "samen apostolisch" te zijn, in liefde en in waarheid; geïnspireerd door het gedachtegoed van Christus Jezus en zijn apostelen. Onverhoopt echter viel er voor velen onder ons, juist ook op de geloofsweg, in het leven nogal wat te verstouwen. Spijtig genoeg ziet het ernaar uit dat beslist niet allen, die zich ondertussen opwierpen als leidslieden en raadgevers, oprecht het beste met de gelovigen voorhadden. Waarschijnlijk wél uitdrukkelijk met zichzelf. Dan komt het er nú op aan, zou ik menen, om al het doen en laten in dienst te stellen van datgene, wat écht een keerpunt inluidt op de lange lijdensweg die menigeen nog schoorvoetend (want: eenzaam) aflegt.

Het valt mij op hoezeer ook bij het Apostolisch Genootschap tegenwoordig geen middel onbeproefd wordt gelaten; óm de buitenwacht maar te kunnen imponeren. Maar wordt daarmee niet angstvallig overschreeuwd dat "het beleid niet communiceert met de doelgroep"? Eerder was bij de Nieuw-Apostolische Kerk diezelfde werkwijze helaas hét foute antwoord op laconiek onverantwoordelijk handelen van bestuurders, voor wie zakendoen heimelijk prevaleerde boven zielzorg. Met bravoure zocht men voor zichzelf de schijnwerpers op en men had geen boodschap meer aan de noden en angsten van zielen, die met de gedoogsteun van lagere goden in de organisatie aan dat wangedrag werden opgeofferd. Langdurig werd er aldus door Gods porseleinkast gebanjerd. De gevolgen zijn ernaar. Het leed valt met geen pen te beschrijven. In de Nieuw-Apostolische Kerk beantwoordt men hulpvragen uitsluitend onder druk vanuit de media!

"Vind het antwoord in jezelf", hoorde ik op de radio in een reclamespotje van het Apostolisch Genootschap geregeld tegen mij zeggen. Wat is dat voor lariekoek?, dacht ik dan telkens; wat een aanmatigende benadering! Hoezo zouden wij allen een vraag hebben, waarbij het alleen nog ontbreekt aan de helende werking van de therapeutische sessies bij het Apostolisch Genootschap om door te krijgen in welke richting het antwoord ten onrechte nog niet was gezocht? Welk tegen betaling te bemachtigen "hoger bewustzijn" ontberen wij? Wie ontbraken er aan onze opvoeding? Wie staan er bij deze kerk toch in de keuken om ons kostje te koken? Wat zijn dat voor mensen? Ik gunde mijzelf alvast enkele blikken achter de schermen. Zo bekeek ik o.a. personeelsadvertenties van het Apostolisch Genootschap. Verder zag ik vooral veel glitter en glamour. Een serieus obstakel bleef voor mij dat ik van het gedachtegoed geen chocola kan maken.

"Het beste van het beste" is wat men bij het gedachtegoed lijkt te pretenderen, maar wat was dan tot nu toe "het beste van het beste"? Anders gezegd: wat zijn dan hier de "in het verleden behaalde resultaten" die wellicht een garantie voor de toekomst kunnen bieden? Natuurlijk ben ik in deze context geen doorsnee consument want in de Nieuw-Apostolische Kerk viel ik ten prooi aan machtsmisbruik. "Leven in liefde" - hoe doe ik dat bij het Apostolisch Genootschap zó wezenlijk anders en béter dat niets mij nog uit mijn kracht haalt? No doubt about it: wat wordt er daar, als ik kijk naar YouTube, indrukwekkend gemusiceerd! Of moet ik zeggen: ... werd gemusiceerd? Spijtig genoeg werd in de Nieuw-Apostolische Kerk misbruik gemaakt van de onwetendheid en goedheid van begenadigde musici. Op beslissende momenten moesten zij zelfs desinformatie opluisteren en de aandacht ervan afleiden dat de plank lelijk werd misgeslagen.

Ondanks alles zien bij het Apostolisch Genootschap de marketeers een glorieuze toekomst voor hun gewaardeerde opdrachtgevers. De liefde doet misschien wonderen, maar voor geld is toch alles te koop? Overduidelijk was de toer die men opging louter voor de bühne. Men rekende zich rijk, zij het met vooral sigaren uit eigen doos. De buitenwacht daarentegen is nog allerminst ergens van overtuigd. Als 40 jaar lang met name kinderen en jongvolwassen het moesten ontgelden, zonder dat hun waardigheid daadwerkelijk is hersteld, terwijl het kerkverband aanstonds 70 jaar bestaat; wat valt er hier dan überhaupt zo nodig al te vieren? Ik begrijp de authentieke verontwaardiging daaromtrent bij slachtoffers maar al te goed. Kerkleiders kunnen doorgaans beter geen ijdelheidscultus koesteren. Er is nu haast geboden, doch niet om zelfgenoegzaamheid te etaleren. Wie welhaast het patent claimt op compassie, heeft een uitdaging.

Groet,
TjerkB

@allen,

Vandaag publiceerde het Nederlands Dagblad onderstaand interview met Renske Doorenspleet naar aanleiding van de verklaring van het bestuur van het Apostolisch Genootschap op zondag 11 oktober jongstleden.

https://www.nd.nl/geloof/geloof/997289/ ... r-openheid