@all
Alle mogelijke (ongeschreven) codes en voorschriften bepaalden aldus de nieuw-apostolische "lifestyle". Dat hele idee was niet afkomstig van de individuele gemeenteleden, doch van het internationale kerkbestuur. Uitgever van alle
"organen ter bevordering van het geloofsleven der leden van de Nieuw-Apostolische Kerk" was immers:
"de Stamapostel". Wat mij aan het denken zette was op een gegeven moment antwoord 177 in "Vragen en Antwoorden" (editie 1993):
- 177. Welke plaats neemt de Stamapostel in binnen de Nieuw-Apostolische Kerk?
De stamapostel is als zichtbaar hoofd van de kerk van Jezus Christus in alle kerkelijke aangelegenheden de hoogste instantie. Hij wordt door de leden van de Nieuw-Apostolische Kerk beschouwd als de vertegenwoordiger van de Heer op aarde en beschouwt zichzelf als helper in het geloof van zijn ambtsbroeders en medebroeders en -zusters. (...)
Waarom ziet
"de Stamapostel" (Fehr) zichzelf blijkbaar heel anders dan hij (!) nu in drukvorm heeft laten optekenen dat "de leden" hem zien, zo vroeg ik mij af! Nog steeds kunnen zulke suggestieve formuleringen en impliciete leerstellingen mij verbazen. Wat dat aangaat, blijf ik mij juist graag de opvallend verhelderende taal herinneren van stamapostel Urwyler:
"Wisse alles, was du sagst, aber sage nicht alles, was du weißt!"
Wat mij áltijd tégen heeft gestaan is de uit alle macht in de Nieuw-Apostolische Kerk in stand gehouden tweedeling (!) tussen wetenden en onwetenden, tussen zegenaars en zij die afhankelijk zouden zijn van hun zegen, tussen aanzienlijken en onaanzienlijken, tussen degenen die een voorbeeld zouden zijn en alle anderen die dat voorbeeld zouden dienen na te volgen, enzovoort. Kortom:
de tweedeling tussen "dienaren" (lees: kerkelijke ambtsdragers)
en "overigen". In de Nieuw-Apostolische Kerk wordt veel te veel "heiligheid" toegedicht aan mannen in het algemeen, en aan de kerkelijke ambtsdragers onder hun in het bijzonder!!
Als dergelijke cultuurverschijnselen er bij ons inslijpen, kan het jaren later zomaar opeens zijn dat ons gezonde verstand ons op beslissende momenten in de steek laat: wij hebben ons vereenzelvigd met een welhaast anti-christelijke logica. Toen ik er bij wijze van spreken continu koppijn van kreeg, wilde ik weten hoe ik daar vanaf kon komen. Het nieuw-apostolische bijgeloof (!) bleek de boosdoener te zijn. Met het evangelie van Jezus Christus is niks mis, maar wat je er in de Nieuw-Apostoliche Kerk bíj krijgt om extra te geloven, daar kun je verschrikkelijk ziek van worden...
Ook broeder Bauke Moesker zag in wat eraan schortte. "
Terug naar Gods ordeningen!", was daarna de koers die hij wilde varen. Hij heeft groot gelijk, al krijg je dan een "Herder" aan de deur met een dreigbrief van een "Districtsevangelist" en per aangetekend schrijven herhaalde malen een sommatie van een advocaat namens "de Apostel". Gaat het daarentegen een keer om de betrokkenen zelf, dan gelden er opeens andere nieuw-apostolische, evenzeer anti-chrtistelijke maatstaven. In de Nieuw-Apostolische Kerk hebben "de leden" immers niets te zeggen. Die hebben alleen maar te gehoorzamen.
In de Nieuw-Apostolische Kerk keurt de slager diens eigen vlees. Niet het leven van Christus Jezus en de leer van Zíjn apostelen is normgevend, doch het voorbeeld van
"de Stamapostel". Echter, deze internationale bestuursvoorzitter, in welke persoon deze zo successievelijk ook werd belichaamd, had -bij nader inzien- doorgaans een levendige fantasie. Voor stamapostel
Hans Urwyler maak ik een uitzondering want aan hem bewaar ik de best mogelijke herinneringen. Volgens mij heeft diens gezondheid ernstig te lijden gehad onder tegenstellingen tussen "machtsfiguren" in de kerk. Ook bij stamapostel Streckeisen had ik geen dubbel gevoel.
"Nieuw-apostolische kinderen Gods" behoren de vuile was niet (buiten) op te hangen. Mocht deze desodanks onverhoopt wel ergens hangen, zoals incidenteel (!) op dit Forum, dan behoort niemand ernaar te kijken.
Spreek je een keer uit verbijstering tegenover "hoge(re) dienaren" over kennelijke misstanden de waarheid, houd er dan maar rekening mee dat je dat nog wel een jaar of tien door dezen wordt nagedragen. Wanneer mij dat overkwam, had ik er nooit spijt van, maar de gevolgen waren natuurlijk hetzelfde. Je lag eruit. Vandaar dat ik in mei 2007, toen ik mij in het ledenregister van de Nieuw-Apostolische Kerk liet uitschrijven, als
alleengaande ook wel mocht vertrekken. Daar hadden de "zegenaars" helemaal niets op tegen! Merkwaardig genoeg voelde ik mij daarna onverminderd begaan met degenen die ik verliet. Ik begreep niet dat anderen niet zouden waarnemen, wat ikzelf wél zag. Voor wat er in de kerkgemeente Hamburg-Blankenese verkeerd uitpakte, waarschuwde ik - maar de kerkleiding toonde zich
hardvochtig. Op de ernst van traumatiserende ervaringen door excommunicaties in de jaren '50, wees ik - maar de kerkleiding toonde zich
onverzoenlijk. Voor de verzuiling (!) door menslievend ogende projecten onder nieuw-apostolische vlag omwille van de naamsbekendheid van de kerk, waarschuwde ik eveneens - maar de zelfgenoegzame kerkleiding toonde zich
onaangenaam verrast. Ook waarschuwde ik voor gevangenisstraf wegens onbehoorlijk bestuur - maar de kerkleiding toonde zich
geïrriteerd. Bovendien verzocht ik om een
lastenverlichting vanwege de geldingsdrang van "hogere verantwoordelijke leidinggevenden" bij het verordonneren van vreemde leerstellingen (!) - maar de kerkleiding toonde zich
ongenaakbaar. Bij vrijwel alle anderen in de kerk proefde ik
desinteresse, niet zelden op het apathische af. Zulke rare ontwikkelingen wijzen op succesvolle
intimidatiepraktijken.
Groet,
BakEenEi