@all
Nog één inleidend bericht, voorafgaand aan het redactionele artikel naar het onderwerp van deze thread... De reden van dit nieuwe inleidende bericht is de kennelijke
vrees bij de nieuw-apostolische kerkleiding voor een discussie die zijzelf trouwens oproept vanwege de veranderende nieuw-apostolische geloofsleer in het licht van de op handen zijnde catechismus. Zoals wij aangaven in ons bericht op
"za 23 apr 2011, 21:01" in de thread "Der Bezirksapostel wird entscheiden, wie verfahren wird... "
Redactie schreef:(...)
Inmiddels is het 2011 en kan andermaal worden gesproken van "voortschrijdend inzicht". Het was de kerkleiding vooral te doen geweest om met name in Duitsland van het imago van een sekte af te komen, waardoor zij de laatste 10 jaar van alles in het werk stelde om maar lid te worden van de Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen (
ACK), zo hadden Peter Johanning en Reinhard Kiefer informeel wel willen toegeven.
Dit was feitelijk ook de reden waarom er zo nodig een echte catechismus moest komen. Desondanks is het vooralsnog níet gelukt met dat lidmaatschap. Lees de thread
"Geloofwaardigheid van de nieuw-apostolische kerkleiding" hier maar eens op na.
(...)
... begon het ermee dat men aangesloten wilde zijn bij de
ACK, wat het aanzien van de kerk belangrijk zou versterken. Voorwaarde daartoe was wél dat de Nieuw-Apostolische Kerk haar geloofsleer helder op papier zou zetten want met meer en meer "antwoorden" in het boekje "Vragen en Antwoorden" bleek er tóch iets mis te zijn. Ook dat lokte in feite al telkens discussies uit.
Waarom echter ontstaat er nu
ANGST terwijl men juist aan de
vrees voor in toenemende mate kritiek op "Vragen en Antwoorden" trachtte te ontkomen?! Het antwoord hierop is eenvoudig -doch spijtig genoeg- dat de kerkleiding bij de totstandkoming van de catechismus haar hand als het ware heeft overspeeld door tegenover andersgezinde christenen opeens veel te veel te willen pretenderen. Overigens is dit een neiging waaraan men altíjd al moeilijk het hoofd kon bieden. Een historische valkuil dus eigenlijk. Het meeste gestoei met de kerkleiding zat hem doorgaans in het dilemma van het schuldig moeten blijven van antwoorden op vragen die de verantwoordelijke kerkvorsten zelf hadden opgeroepen. (...) Inderdaad, kerkvorsten! Want dát was vaak nog een ánder punt van discussie: men verhief zich nogal eens boven anderen - maar die anderen waren wel ieders naasten!!
Een dienaar is toch iemand die wil (!) dienen?
Spijtig genoeg mankeerde het daar nog wel eens aan in de Nieuw-Apostolische Kerk. Niet zelden stelden dienaren zich namelijk op het standpunt dat zij "immers" de gezalfde leiders waren die God "tijdovereenkomstig" had aangesteld in gemeenten en districten en gebiedskerken en wat dies meer zij... om het woord te voeren, om te zeggen waar het op stond; om beslissingen te nemen (maar dan wel nagenoeg álle beslissingen), om voor zichzelf topsalarissen af te spreken, én thans -in een op handen zijnde catechismus- om de algehele mensheid "endgültig" aan te zeggen hoe het evangelie van Jezus Christus exclusief in hún handen ligt... Kunnen pretenties nóg hoger reiken?! Wij denken van niet...
Doordat men aanvankelijk had ingeschat dat de catechismus in 2008 wel helemaal klaar zou zijn en stamapostel Leber dit ook officieel bevestigde, zoals in het interview dat hij begin 2006 gaf bij Glaubenskultur-Magazine (zie
[citaat 2] in ons vorige bericht in deze thread), kwam men met allerlei afspraken en planningen in de problemen toen de publicatie ervan stagneerde. De belangrijkste oorzaak van die stagnatie was uiteraard dat men bij dit hele project te hoog had gegrepen. Het lukte gewoon niet om de zaken zó te formuleren en te onderbouwen, dat er representatief geloofwaardig drukwerk van kon worden gemaakt dat bij wijze van spreken de eerste 10 jaar inhoudelijk overeind kon worden gehouden. Van twee kanten werd er nu aan de kerkleiding getrokken. Ondanks dat men over de geloofsleer nog steeds te weinig duidelijkheid wist te verschaffen, wilde de kerkleiding tóch alvast lid zijn van de ACK. Dit riep weerstanden op, én -negatieve- publiciteit. Aan de andere kant begon er onrust te ontstaan op de werkvloer want waarom was het voor "apostelen des Heren" toch zo moeilijk om antwoorden te geven op vragen?
(...)
Ondertussen liet het velen niet onberoerd dat het er zo aan toeging. Terwijl "hoge dienaren" onophoudelijk tot kalmte maanden en men er op aandrong geduld te blijven oefenen, doorzagen sommige broeders en zusters al meteen wat er bij de totstandkoming van de catechismus werkelijk aan de hand was. Geschiedenissen begonnen zich namelijk pijnlijk te herhalen: had de kerkleiding heus onvoldoende lering getrokken uit misschien wel de belangrijkste lessen uit het verleden? Het zal toch niet wáár zijn dat... Dat de mogelijkheden van het Internet dit bewustwordingsproces continu versterkte, is natuurlijk niet verwonderlijk. Wat nú (?!), zal de kerkleiding hebben gedacht. Het snelle antwoord was: een trefzeker tegenoffensief, en dat moest solide worden uitgedacht en zodanig vormgegeven dat het er niet te laat voor zou zijn dat vooral "de jeugd" zich met de kerk kon blijven identificeren. Met de Europese Jeugddag in 2009 was men er in dit verband echter nog niet. Steeds meer onrust ontstond er in allerhande dialogen over de geloofsleer die er op de diverse fora werden gevoerd op het Internet. Nu ontkwam de kerkleiding er niet aan om -in juni 2010- alvast de herziene geloofsartikelen te introduceren. Dit leidde evenwel tot nog méér chaos. Om juist ook de vele dienaren die zich in toenemende mate hierdoor getergd voelden tegemoet te komen, kwam men in februari jl. met een extra editie van de Kerngedachten. Opnieuw was de uitwerking vooral averechts.
Onder druk van al deze omstandigheden en geconfronteerd met steeds meer "oppositie", schoot de kerkleiding in een wellicht voor de hand liggende doch faliekant verkeerde psychologische reflex: loyaliteit jegens de "Godsgezanten" moest effectief worden afgedwongen door intimidatie en manipulatie en zulke onzin (!) leidt natuurlijk altijd en overal tot niets anders dan brute onderdrukking. Wie onder de dienaren (!) nog langer zo vrij was om maar gewoon hardop te denken, werd zonder meer verdacht van vijandelijke activiteiten want het "werk Gods" werd erdoor ondermijnd. Wie in de tussentijd de ontwikkelingen aandachtig volgde, zag het gebeuren: men keerde zich tegen (!) weldenkende (!) welwillende... vrijwilligers!! De inmiddels "in de rust" zijnde districtsapostel Karl-Heinz Schumacher (n.b. een afgestudeerd jurist) begon ermee:
Bron: Cleopatra op "13.06.2010, 05:57", Forum "Glaube & Kirche" - Eine Plattform zum religiös orientierten Gedankenaustausch
(...)
Zonder schijnbaar te verblikken of te verblozen slingerde hij kreten de lucht in die ons alleen maar doen denken aan een schrikbewind waarvan wij in onze onnozelheid meenden dat het in 1945 al min of meer de kop was ingedrukt:
- "Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden"!!
Gedurende korte tijd blijft het daarbij (op het Internet), maar ook hier is het de spreekwoordelijke schijn die bedriegt. Ook districtsapostel Armin Brinkmann ziet er wel licht in om "wederstrevers" angst in te boezemen...
Bron: "shalom" op "26.02.2011, 13:53", "glaubensforum24" - Das Forum für christlichen Dialog und Austausch
... want hij herhaalt:
- "Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden"!!
(...)
En dan richt de naar aardse begrippen grootste meester zich tot het volk - stamapostel Leber; heimelijk in Buenos Aires. Districtsapostel Armin Brinkmann weet er wel raad mee, maar goddank (!!), het lekt uit:
Wij berichtten erover, o.a. in ons bericht op
"24 apr 2011, 13:41":
Redactie schreef:(...)
Aan het begin van deze thread kwam al de bedenkelijke inhoud van het "Monatsrundschreiben für alle Amtsträger im Bezirksapostelreich Nordrhein-Westfalen 7. Jahrgang März 2011 Nr. 3" ter sprake, en nu vertelde bij Glaubenskultur iemand wat districtsapostel Brinkmann voor de maand mei 2011 in diens Monatsrundschreiben opeens aan de orde had gesteld - vrij vertaald:
- wie nadenkt over wat wij voor vanzelfsprekend houden en dan de indruk wekt het er niet mee eens te zijn,
geeft daarmee in geestelijk opzicht blijk van een instabiele gezondheidstoestand...
Nietsvermoedend kom je vervolgens in het Vaderhuis; je doet je best om het Woord aandachtig in je op te nemen, en later raak je nog even in gesprek met een van de dienaren, waarbij je iets naar voren brengt waarover je hebt nagedacht. Het komt over als "kritiek". Meteen gaat er bij de ambtsdrager in kwestie een lampje knipperen: deze broeder of zuster vertoont tekenen van geloofszwakte. Dat is hoogst zorgelijk voor diegene. Wat nú?! Hoe breng ik dit slechte nieuws van mijn diagnose aan deze betrokkene over? De ambtsdrager fronst dus zijn wenkbrauwen. (...) Omdat jij als "broeder of zuster in-de-bank" geen weet hebt van wat voor een Monatsrundschreiben dan ook, vraag je je acuut af: heb ik iets verkeerd gezegd? Hierna gaat het gesprek nog wel even door, maar om onduidelijke redenen verloopt het verder tamelijk stroef. Met een vraagteken in je gedachten ga je naar huis: waarom begrepen wij elkaar niet?
(...)
(...) Hoe ver kun je op deze manier van huis raken?! Van de geloofsweg, in feite!!
Broeders en zusters, het internationale hovaardige bestuur van deze kerk is overmoedig geworden.
Het WebTeam
N.B.
Opmerking 1. Wie de logica van de nieuw-apostolische kerkleiding wil volgen, kan er bijna wel een dagtaak aan hebben om die telkens weer te ontdekken. In de plaatselijke kerkgemeenten kan verontruste broeders en zusters wel worden voorgehouden
"Slechts vertrouwen, dat is al", maar tegelijkertijd weet niemand serieus aan te geven waarop de betrokken zielen het aanbevolen vertrouwen in de Nieuw-Apostolische Kerk (!) dan zouden dienen te baseren.
Opmerking 2. Inmiddels is de hele momentele situatie zodanig zorgelijk te noemen dat wie nú nog het standpunt wil huldigen "wat niet weet, wat niet deert", zichzelf en anderen daarmee voor de gek houdt. Alleen al het enkele feit dat leidinggevende dienaren in zakelijk opzicht niet volkomen transparant willen (!) zijn, zou de alarmbellen moeten laten rinkelen. Het was zeer verkeerd dat dezen ooit de kans kregen om oncontroleerbaar te werk te gaan.