@all
Achteraf voegde ik nog de onderstaande quote toe aan mijn bericht
op ma 10 jan 2011, 21:46 in de thread "Nieuw Apostolische Kerk... een sekte of toch het enige Godswerk op aarde?/
Sektetest".
BakEenEi schreef:(...)
P.S. Zojuist kwam ik nog een oud forumbericht tegen. Ik schreef het o.a. op 11 mei 2007 bij NAK-Observer:
@all
Op 2 mei jl. ben ik uitgetreden als lid van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland. Ik geef er de voorkeur aan hierover -uit de eerste hand- nog wat te zeggen.
Waar ik al jarenlang moeite mee heb, is de vermenging van bedrijfsmatige en geestelijke zaken. Dienaren kunnen hun energie en tijd immers maar één keer uitgeven. En staat dan zielzorg wel het meest centraal? Ook heb ik nooit kunnen begrijpen dat elk opvolgend ambt extra gewicht in de schaal zou leggen doordat aan dienaren dan meer en meer zgn. ponden waren toevertrouwd. Alsof God, wanneer het er op aankwam, méér had aan bijv. een priester dan aan een diaken. Als priester is iemand in de organisatie voornamer dan als diaken. In elk geval had het daar gedurig alle schijn van, want iedere hogere dienaar kan de initiatieven van een lagere dienaar altijd met een hiërarchische overmacht verslaan. Dankbaar hoorden we op te blikken naar onze zegenaars, de ambtsdragers. Hierbij is het de bedoeling dat ambtsdragers op hun beurt opzien naar degenen die een voornamer ambt (en dus een groter ambtsvermogen) hebben dan zijzelf. Altijd heb ik mij ongemakkelijk gevoeld bij de gedachte dat wie "lager" was, kennelijk minder goed tot zegen kan zijn, en ook bij de gedachte dat onder dienaren alleen de broeders worden verstaan die in de kerk een ambt hebben. Ik vind dit een akelige hooghartige benadering.
In mijn geloofsbeleving zijn deze "subcultuurverschijnselen" altijd verontrustende dissonanten geweest. Ik kon het moeilijk rijmen met de kerngedachte dat onze hemelse Vader één en al liefde is. Het leek wel alsof Hij lievelingskinderen had, onder wie met name "de zegenaars", en dat Hij het verder aan de Stamapostel en de Districtsapostelen overliet hoe in een ieder het geloof eventueel kon worden voleindigd. De Nieuw-Apostolische Kerk had het patent gekregen op de exploitatie van het werk des Heren. Echter, het is naar mijn stellige overtuiging een misvatting om te denken dat de Heilige Geest deze kerk regeert en dat een gevolmachtigd internationaal kerkbestuur het voor het kiezen heeft welke leidslieden God (!) moet zenden. Wat een hoogmoed om zoiets statutair te willen bepalen! In één van de gemeenten in Hamburg hebben we onlangs gezien dat er een voorbeeld is gesteld voor wie er (ná Uster**) nog aan twijfelde dat dienende broeders zich volledig akkoord dienen te verklaren met alle bevelen en voorschriften die er op gezag van de Stamapostel worden uitgevaardigd, zulks op straffe van uitsluiting. Werkelijk, dit is geen zuivere koffie. Het valt mij zwaar om deze en dergelijke ongerijmdheden te verdragen.
Toen St.Ap. Fehr werd opgevolgd door St.Ap. Leber, gaf deze te kennen: "Laten we het elkaar licht maken". Intussen kan ik er niets anders meer van maken dan dat hijzelf het heeft aangestuurd op het absolute tegendeel daarvan. In het woord van de maand van februari 2006 riep hij op tot een onbegrensd vertrouwen in ambtsdragers en onlangs, in het woord van de maand van januari 2007, om vooral geen ongenoegen en ontevredenheid te laten opkomen. Welnu, dan ben je dus uitgepraat. In de gauwigheid verschijnen er in de Onze Familie nog een aantal mededelingen en interviews, waarin ons onder andere te verstaan wordt gegeven dat aan homoseksuele broeders en zusters geen taak of ambt moet worden gegeven, en dat de zgn. Boodschap van St.Ap. Bischoff van hetzelfde zuivere gehalte was als de Openbaring van Johannes zal zijn. "Laten we het elkaar licht maken". (...) Voor mij zijn dat soort van uitlatingen door het "geistliches Oberhaupt aller neuapostolischen Christen", in welke hoedanigheid St.Ap. Leber recentelijk namens alle ingeschreven leden de Paus gelukwenste bij diens 80e verjaardag, klinkklare onzin. Zo'n warhoofd heb ik niet nodig en ik wens niemand toe van hem het slachtoffer te worden.
Hoe nu verder? Ik blijf gewoon die ik ben, en ik kies voor het evangelie van Christus zonder nog langer de filterwerking van de dogmatiek in een kerk. Ik zal er op dit forum geen discussie over aangaan. Maar ik vertelde dit nu liever even zelf dan dat er straks indianenverhalen de ronde gaan en ik die later moet ontzenuwen. Ik ervaar het als een ongelofelijk trieste zaak dat het allemaal zo is gelopen. Mijn devies: leef gezond met uitgebalanceerde geestelijke kost. God ziet bij ons het hart aan.
** "Natürlich möchten wir jeden Amtsträger behalten. Ich habe allerdings an dem Uster-Abend deutlich gemacht, dass ich erwarte, dass sich die Amtsträger ganz hinter die Lehraussagen der Kirche stellen."
Bron:
Antwortbrief von Stammapostel Leber vom 04. Dezember 2006 auf das Schreiben der Gemeinde Hamburg-Blankenese vom 12. November 2006
Hierover wil ik nu eigenlijk nog wel wat zeggen. Velen ervaren het als "not done" als iemand in de openbaarheid treedt met... laat ik het maar "vuile was" noemen. Wie aldus het "werk Gods" brutaal in een kwaad daglicht stelt, zal het slecht vergaan, zo wordt dan tevens gesuggereerd. Men houdt het voor onmogelijk dat bij kennelijke geestesnood de "knechten Gods" niet "met Zijn hulp" het leed hadden kunnen verzachten. Wie zich dan bovendien -door de kerk te verlaten- onttrekt aan zielzorg, heeft veel, zo niet uiteindelijk alles, aan zichzelf te wijten. (...)
Allerlei gedachten kunnen er op deze manier in "de gemeenschap" postvatten. Sinds ik mij bijna vier jaar geleden liet uitschrijven in het ledenregister van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland, heeft vanuit deze kerk niemand (!) mij gevraagd waardoor dat heeft kunnen gebeuren. Wel werd mij bij diverse ontmoetingen bijvoorbeeld gevraagd "Hoe is het nú?" Informeerde men voorheen nog "Hoe is het?"; nu ging het er blijkbaar speciaal om: "Hoe is het nú?" Nú, sinds ik "de gemeenschap" had verlaten, wel te verstaan. Het eerste wat ik dan telkens voelde (!), was opnieuw de pijn van
onderdrukking (!) die uitgaat van de nieuw-apostolische geloofspraktijk want: wat er voor mij toe deed, behoort "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" er juist níet toe te doen. Ook ik hoorde mijn leven namelijk in te richten naar de "waardevolle woorden van de stamapostel" toen deze zich in diens Woord van de maand in februari 2006 bijvoorbeeld als volgt uitdrukte:
- Wie heeft Jezus Christus heden gezonden? De Heer heeft gezegd: "Gelijk de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik ook u." (Johannes 20:21). En: "Ik bid
ook voor degenen, die door hun woord in Mij geloven zullen." (Johannes 17:20). Dat heeft Hij allemaal tegen Zijn Apostelen gezegd. Het gaat er dus ook vandaag om, de Apostelen des Heren aan te nemen en hun woord te geloven. Wie dat doet, ervaart de nabijheid en genade van God; de Heer leidt diegene naar de heerlijkheid, die dat doet. Geloven wij die, die de Heer zendt, Zijn Apostelen - dat is Gods werk.
Ik zou het graag nog meer willen verduidelijken, wat het betekent om de Apostelen van Jezus Christus te geloven. Men kan heel intensief, maar ook oppervlakkig geloven. De Heer verwacht een diepgaand geloof. Dat is een geloof waarbij men navolgt. Dat is een geloof, waarbij men een onbegrensd vertrouwen in de boden van Jezus heeft. Dat is een geloof, waarbij men geduldig is. En dat is een geloof, waarbij men een vaste hoop heeft. Onze hoop is: onze Heer komt!
Bron: http://www.nak.org/nl/geloof-en-kerk/wo ... icle/9375/
"Nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" zijn de stamapostel en de apostelen van de Nieuw-Apostolische Kerk de "boden van Jezus"; níet echter "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" tegelijkertijd óók evenzeer de "lagere" kerkelijke ambtsdragers. Blijkens het betreffende "Woord van de maand" van stamapostel Herr Dr. Wilhelm Leber in februari 2006 werden leden van de Nieuw-Apostolische Kerk alsdan geacht in hem
"een onbegrensd vertrouwen" te hebben, evenals in de overige "Apostelen van Jezus Christus" in de Nieuw-Apostolische Kerk. Toen ik dat destijds las, brak mijn klomp. Het moet niet gekker worden, dacht ik. Daarom stuurde ik een bericht naar Zürich met het verzoek de betreffende tekst die toen pas enkele dagen op de website van de internationale kerkleiding stond, aan te passen. Enkele uren later werd ik opgebeld door een opziener die ongeveer het volgende tegen mij zei:
"Dank voor uw opmerking. U zult echter één van de weinigen zijn die in de gebruikte woordkeuze een moeilijkheid ziet. Om deze reden bestaat er voor het kerkbestuur thans geen aanleiding het gepubliceerde artikel te wijzigen." (...) Met dat impliciete compliment moest ik het doen.
Wie echter voor zichzelf niet een beetje vertrouwen vraagt, of misschien naderhand nóg een beetje, doch op voorhand tot nota bene tot in het oneindige ál het vertrouwen; dat ging mij niet alleen véél te ver doch ook oneindig véél te ver. Het duurde hierna niet lang of mijn bange vermoedens werden bewaarheid. Allengs werd het bij stamapostel Leber een aaneenschakeling van discutabele uitspraken en dubieuze beslissingen. Het schijnt de overige "boden van Jezus" in de Nieuw-Apostolische Kerk niet te deren, al kan dit ermee te maken hebben dat men zich contractueel tot gehoorzaamheid jegens de stamapostel heeft verplicht. Weliswaar behoort volgens de Bijbel niemand zo'n eed te zweren; in het "werk Gods" oftewel de internationale Nieuw-Apostolische Kerk kan het echter allemaal. Veel is er bespreekbaar, doch op het opperste gezag van de "hoogste" "dienaren" in deze kerk valt niets af te dingen. Bouwt men in
Oberhausen een hele woonwijk; zó heeft God het gewild. Geeft men iemand die op zoek is naar de gerechtigheid van God nul op het rekest; zó heeft Hij het gewild. Worden er in Arnhem miljoenenverliezen verzwegen; zó heeft het dan zeker moeten zijn. Daar geloof ík dus geen barst van!!
Hoe is het dan nú? Beter, véél beter dan onder het slavenjuk van de nieuw-apostolische kerkleiding...
- Christus heeft ons bevrijd opdat wij in vrijheid zouden leven; houd dus stand en laat u niet opnieuw een slavenjuk opleggen.
Uit: Galaten 5: 1 (NBV)
Groet,
BakEenEi