Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Berichten die al dan niet tevens op de website verschijnen en reacties van lezers
Forumregels
Doordat de redactie een wisselende samenstelling heeft, neemt zijzelf in beginsel niet deel aan een eventuele discussie. Het is ook niet erg praktisch om na het plaatsen van redactionele stukken, waar tijd en voorbereiding mee gemoeid zijn geweest, niet de handen vrij te hebben om alvast met nieuwe onderwerpen aan de slag te kunnen gaan. Bovendien is ieders vrije tijd beperkt. Beurtelings vervullen de redactieleden op het Forum de taak van Moderator. Eventueel overleg kan het best via een privé-bericht.
Jabob65
Berichten: 479
Lid geworden op: wo 27 okt 2010, 19:39

Re: "Stellungnahme zur Botschaft" zevenmaal aangekondigd...

Bericht door Jabob65 »

Nou ja, het hoge woord is er uit, vergeleken met was er tot nu toe is gezegd, kun je het zien als een verbetering, aan de andere kant probeert Leber toch nog een beetje het midden te houden tussen het sterk afwijzen van 'het Goddelijke karakter' en 'het puur menselijke aspect'...

Wel wijst hij de motivering 'dat God zijn plan had gewijzigd' sterk af. Dat vind ik positief.

Daarnaast stelt hij duidelijk dat 'de boodschap' nooit een dogma had mogen worden.

Al met al zie ik de verklaring van Leber als een positieve stap.
Redactie
Berichten: 1196
Lid geworden op: za 11 dec 2010, 18:11

Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door Redactie »

@all

Ter informatie...
Neuapostolische Kirche International

Stammapostel / Kirchenpräsident
Zürich / Schweiz, 13. Mai 2013

Stellungnahme zur Botschaft von Stammapostel Bischoff

Seit einiger Zeit schon trage ich mich mit dem Gedanken, zur Botschaft von Stammapostel Bischoff zusammenhängend Stellung zu nehmen. Sein Heimgang liegt mittlerweile mehr als fünfzig Jahre zurück; somit besteht genügend zeitlicher Abstand für eine nüchterne Betrachtung. Dies erscheint mir auch deshalb wichtig, weil ich Unsicherheit wahrnehme, wenn die Rede auf die Botschaft kommt. Die einen plädieren dafür, dieses Thema einfach liegen zu lassen; andere möchten dagegen Erklärungen haben. Ich möchte jene, die mit der Botschaft persönliche Erfahrungen verbinden, nicht verunsichern, sondern vielmehr einen Beitrag zum sachlichen Umgang mit der Botschaft leisten. Wegen meiner verwandtschaftlichen Nähe zum Hause Bischoff sehe ich mich auch persönlich in der Pflicht. Dass ich erst zum Ende meiner Amtszeit diese Stellungnahme vorlege, hat rein zeitliche Gründe. Erst jetzt, nachdem Stammapostelhelfer Schneider mir viel Arbeit abnimmt, habe ich genügend Freiraum zur Beschäftigung mit der Materie.

Nun zum eigentlichen Thema. Die Aussage Stammapostel Bischoffs, die als Botschaft bezeichnet wurde, hat folgenden Wortlaut:
„Der Herr kommt zu meiner Lebenszeit wieder. Ich bin der Letzte, nach mir kommt keiner mehr.“
Diese beiden Sätze sind der Kerninhalt der Verkündigung im Weihnachtsgottesdienst 1951 in Gießen. Dieser Gottesdienst gilt als eigentlicher Ursprung der Botschaftsverkündigung. Stammapostel Bischoff führte die Botschaft auf eine ihm zuteil gewordene göttliche Offenbarung zurück. Er hat nie mitgeteilt, wann und unter welchen genauen Umständen er sie erhalten hat; auch der genaue Wortlaut dessen, was ihm offenbart wurde, ist unbekannt.

Die Botschaft hat zunächst einen sehr persönlichen Charakter. Es steht außer Frage, dass Stammapostel Bischoff sie selbst geglaubt hat. Sie war ihm Anlass, die Wiederkunft Christi täglich zu erwarten und seine Lebensführung vollständig darauf abzustellen. Seine persönliche Haltung war insoweit vorbildlich. Es ist auch nachvollziehbar, dass die Botschaft Gegenstand der Verkündigung wurde, denn der Stammapostel sah sich in der Verantwortung, die Gemeinden auf die nahe Wiederkunft des Gottessohnes einzustellen. Die Botschaft war ein Appell, eine drängende Mahnung, sich für den Tag des Herrn bereit zu machen.

Gleichwohl hat Stammapostel Bischoff in der Anfangsphase der Botschaftsverkündigung deutlich gemacht, dass die Erfüllung ganz in der Hand Gottes liegt. Und noch etwas ist be- merkenswert: Der Stammapostel äußerte sich anfangs dahingehend, dass es jedem freigestellt sei, die Botschaft zu glauben oder auch nicht.

In den Gemeinden hat die Botschaft eine starke Resonanz hervorgerufen. Viele Glaubensgeschwister waren bereit, dem Beispiel Stammapostel Bischoffs zu folgen und sich ganz auf die Wiederkunft Christi einzustellen. Die Botschaft hat zweifellos bei vielen zu einer Intensivierung des Glaubenslebens geführt - besonders in der Anfangsphase. Zu einer positiven Aufnahme der Botschaft haben die damaligen Zeitverhältnisse beigetragen: Die Botschaft fiel hinein in die Zeit des Wiederaufbaus nach dem Krieg; vor dem Hintergrund der schrecklichen Kriegserfahrungen sehnten sich viele nach Sicherheit. Das ist sehr wohl verständlich. Die klare Ausrichtung auf die Wiederkunft Christi gilt auch heute noch als beispielhaft.

In den folgenden Jahren nach 1951 erhielt die Botschaft in der Verkündigung mehr und mehr Gewicht. Den Berichten von Zeitzeugen ist zu entnehmen, dass die Intensität der Botschaftsverkündigung regional unterschiedlich war. Aber insgesamt gesehen war die Tendenz unverkennbar, der Botschaft eine immer größere Bedeutung beizumessen. Ihr wurde schließlich ein Stellenwert eingeräumt, wie er nur den göttlichen Verheißungen der Heiligen Schrift zusteht. Die Botschaft war dann nicht mehr nur eine dem Stammapostel mitgeteilte persönliche Offenbarung, sie erhielt vielmehr den Rang eines Dogmas. Sehr deutlich wurde diese Dogmatisierung dadurch, dass Stammapostel Bischoff Ordinationen und Versiegelungen mit dem Botschaftsglauben zu verknüpfen wünschte. Diese Vorstellung äußerte er an einer Apostelversammlung. Auch wenn es zu keinem Beschluss kam, so fand der Wunsch des Stammapostels doch Eingang in die Praxis. Auch das neuapostolische Schrifttum weist eine Zuspitzung und Übersteigerung des Botschaftsglaubens aus.

Diese Zuspitzung stellt die eigentliche Problematik dar. Nach unserem heutigen Verständnis hätte Stammapostel Bischoff es nicht zulassen dürfen, dass die Botschaft zu einem wesentlichen Glaubensgegenstand gemacht wurde. Zwar unterliegt es der Lehrautorität des Stammapostels, weitergehende „Aufschlüsse aus dem Heiligen Geist zu verkündigen und zur verbindlichen Lehre der Neuapostolischen Kirche zu erklären“ – so heißt es im Katechismus. Doch Ausgangspunkt und Grundlage von Lehraussagen muss die Heilige Schrift sein. Somit wäre es erforderlich gewesen, die Botschaft in einer fundierten und belastbaren Weise anhand der Heiligen Schrift zu begründen. Eine persönliche Überzeugung kann nicht hinreichend sein. Zu betonen ist allerdings, dass dies unsere heutige Erkenntnis ist; zur Zeit von Stammapostel Bischoff waren die Lehrgrundlagen noch nicht so klar fixiert.

Schon seinerzeit wurden Fragen nach der biblischen Grundlage der Botschaft laut. Des Öfteren wurde die Frage gestellt, ob die Botschaft nicht unvereinbar sei mit der Aussage des Sohnes Gottes in Matthäus 24, 36: „Von dem Tage aber und von der Stunde weiß niemand, auch die Engel im Himmel nicht, auch der Sohn nicht, sondern allein der Vater.“ Stammapostel Bischoff hat darin keinen Widerspruch zur Botschaft gesehen. Er argumentierte, dass er nur einen Zeitrahmen genannt habe. Der genaue Zeitpunkt, also Tag und Stunde, seien auch ihm unbekannt. Wir sind heute bemüht, die biblischen Aussagen der Heiligen Schrift mehr im Zusammenhang und ihrem Sinn nach zu verstehen. Somit ist es durchaus denkbar zu sagen: Jesus hat in dieser Schriftstelle deutlich machen wollen, dass der Zeitpunkt seiner Wiederkunft nicht näher eingegrenzt werden kann. Die ständige Bereitschaft ist gefragt. Jede Form von Spekulation ist nicht zielführend. Entsprechend dieser Argumentation ist in der Zukunft auch keine neue Botschaft analog der Botschaft des Stammapostels Bischoff zu erwarten.

Zurück zur damaligen Entwicklung. Es konnte nicht ausbleiben, dass es zu Polarisierungen und Parteienbildungen kam. Glaubensgeschwister, die die Botschaft hinterfragten, wurden schnell verdächtigt, dem Geist des Zweifels Raum gegeben zu haben. Etliche Absonderlichkeiten sind bekannt geworden. So soll es vorgekommen sein, dass man mitzählte, wie oft der Dienende im Gottesdienst von der Botschaft sprach, und die Amtsträger entsprechend einstufte. In einigen Regionen kam es zu bedauernswerten Anfeindungen oder Auseinandersetzungen. Es entstanden Risse, die quer durch die Familien und Gemeinden gingen. Wie viele innere Kämpfe damit verbunden waren, lässt sich nur erahnen. Mit Traurigkeit denken wir daran, dass etliche Glaubensgeschwister sich genötigt sahen, die Kirche zu verlassen. Es kam zu Ausschlüssen und Abspaltungen.

Der Heimgang von Stammapostel Bischoff im Jahr 1960 erschütterte verständlicherweise die neuapostolische Welt. Die Apostel sahen sich in einer besonderen Verantwortung. Die Gefahr, dass viele sich von der Kirche abwenden würden, war nicht von der Hand zu weisen. Innerhalb weniger Tage mussten Erklärungen gefunden werden, die es den Glaubensge- schwistern ermöglichen sollten, das Geschehene einzuordnen. Zu nennen ist in diesem Zusammenhang besonders die Aussage: Der Herr hat seinen Willen geändert. Diese These hat nachhaltigen Einfluss innerhalb der Kirche erlangt.

Zur Begründung dieser Aussage wurden Beispiele aus dem Alten Testament herbeigezogen. So hat Gott etwa die Vernichtung der Stadt Ninive ankündigen lassen, jedoch später davon Abstand genommen, weil die Einwohner Buße taten. Hiskia wurde durch den Propheten Jesaja mitgeteilt, dass er sterben müsse. Aufgrund der Gebete, die er unter Tränen sprach, wurden Hiskia noch fünfzehn weitere Lebensjahre geschenkt. In diesen Fällen hat Gott die ursprüngliche Ankündigung nicht umgesetzt. Es handelt sich dabei aber jeweils um einen Akt göttlicher Gnade. Im Gegensatz dazu war die Botschaft eine Verheißung, deren Nichterfüllung keinen erkennbaren Grund hatte. Somit müssen wir feststellen, dass die These, Gott habe seinen Willen geändert, sich an der Heiligen Schrift nicht belegen lässt. Fraglich ist auch, wie sie mit unserem Gottesbild zu vereinbaren ist, denn Gott ist für uns der Allmächtige, Allwissende, der treu zu seinen Verheißungen steht.

Wie sehen wir heute die Nichterfüllung der Botschaft? Ich habe eingangs schon darauf verwiesen, dass es in dieser Frage ganz unterschiedliche Haltungen gibt. Nicht zuletzt spielen persönliche Erfahrungen eine besondere Rolle. Ich bin der Ansicht, dass unterschiedliche Meinungen zu akzeptieren sind, solange sie nicht für allgemein gültig erklärt werden. Wer aus der Botschaft für sich den Schluss gezogen hat, die Naherwartung der Wiederkunft Christi in den Mittelpunkt seines Lebens zu stellen, hat klug gehandelt. Andererseits müssen wir aber zur Kenntnis nehmen, dass Glaubensgeschwister unter der Botschaft gelitten haben und sich sogar gezwungen sahen, die Kirche zu verlassen. Wir können heute nur noch unser Bedauern darüber zum Ausdruck bringen.

Ich möchte betonen: Die Neuapostolische Kirche hält heute nicht mehr daran fest, dass es sich bei der Botschaft von Stammapostel Bischoff um eine göttliche Offenbarung gehandelt hat. Die Frage der Bewertung der Botschaft bleibt offen; es steht jedem frei, sich sein eigenes Urteil darüber zu bilden. Die Neuapostolische Kirche wird auch nicht mehr von der Begründung Gebrauch machen, der Herr habe seinen Willen geändert.

Nach wie vor ist die Erwartung der nahen Wiederkunft Christi zentraler Bestandteil neuapostolischen Glaubens. Die Zeit unter der Botschaft hat gelehrt, wie intensiv das Warten auf den Herrn sein kann. Die Übertreibungen und Probleme, die mit der Botschaft verknüpft sind, sollen dabei nicht bagatellisiert werden.

Es ist mir ein Anliegen, jene um Verzeihung zu bitten, die unter der Botschaft des Stammapostels Bischoff gelitten haben oder sich sogar von der Kirche abwandten. Ich bedaure die Gewissensnöte und Zweifel, denen viele ausgesetzt waren. Ich würde mich freuen, wenn dieser Artikel als weiteres Signal zur Versöhnung oder sogar als ein Schritt hin zur Versöhnung aufgenommen würde.

Wilhelm Leber


Bron: http://www.nak.org/fileadmin/download/p ... schoff.pdf
Standpunt ten aanzien van de boodschap van stamapostel Bischoff

Stamapostel / kerkleider
Zürich / Zwitserland, 13 mei 2013

Standpunt ten aanzien van de boodschap van stamapostel Bischoff

Al enige tijd leeft bij mij de gedachte om ten aanzien van de boodschap van stamapostel Bischoff een standpunt in te nemen. Zijn heengaan is ondertussen meer dan vijftig jaar geleden. Daardoor is er voldoende tijd verstreken voor een nuchtere beschouwing. Dit lijkt me mede daarom belangrijk omdat ik onzekerheid waarneem wanneer de boodschap ter sprake komt. Sommigen pleiten ervoor dit thema eenvoudigweg te laten rusten, anderen daarentegen willen verklaringen hebben. Ik wil degenen die persoonlijke ervaringen koppelen aan de boodschap, niet onzeker maken, maar veeleer een bijdrage leveren aan een zakelijk omgaan met deze boodschap. Ik zie het ook als mijn persoonlijke plicht, vanwege mijn familiaire band met de familie Bischoff. Dat ik pas aan het eind van mijn ambtsperiode dit standpunt bekendmaak, heeft alleen met tijd te maken.
Pas nu, omdat stamapostelhelper Schneider me veel werk uit handen neemt, heb ik genoeg tijd om me bezig te houden met deze materie.

Nu naar het eigenlijke thema. De uitspraak van stamapostel Bischoff, die als boodschap wordt gekenschetst, luidt als volgt:

“De Heer komt tijdens mijn leven weer.
Ik ben de laatste, na mij komt niemand meer.”


Deze twee zinnen zijn de kern van de prediking in de kerstdienst 1951 in Giessen. Deze dienst geldt als eigenlijke oorsprong van de verkondiging van de boodschap. Stamapostel Bischoff baseerde de boodschap op een aan hem gedane Goddelijke openbaring. Hij heeft nooit meegedeeld wanneer en onder welke omstandigheden hij die ontvangen had. Ook de precieze woordkeus van hetgeen hem geopenbaard werd, is onbekend.

De boodschap heeft in de eerste plaats een zeer persoonlijk karakter. Het staat buiten twijfel dat stamapostel Bischoff deze zelf heeft geloofd. Ze was aanleiding voor hem de wederkomst van Christus dagelijks te verwachten en zijn levenswandel daar volledig op af te stemmen. In zoverre was zijn persoonlijke houding voorbeeldig. Het is ook begrijpelijk dat de boodschap onderwerp van de verkondiging werd, want de stamapostel voelde zich verantwoordelijk de gemeenten op de nabije wederkomst van Gods Zoon voor te bereiden. De boodschap was een oproep, een dringende vermaning, zich voor de dag des Heren gereed te maken.

Tegelijkertijd heeft stamapostel Bischoff in de beginfase van de verkondiging van de boodschap duidelijk gemaakt dat de vervulling ervan helemaal in de hand van God ligt. En er is nog iets opmerkelijks: De stamapostel zei in het begin daarbij dat het een ieder vrij stond de boodschap te geloven - of niet.

In de gemeenten heeft de boodschap een sterke weerklank gevonden. Veel geloofsbroeders en -zusters waren bereid het voorbeeld van stamapostel Bischoff te volgen en zich totaal op de wederkomst van Christus voor te bereiden. De boodschap heeft ongetwijfeld bij velen tot een verdieping van het geloofsleven geleid – zeker in de beginperiode. De toenmalige tijdsomstandigheden hebben bijgedragen aan een positieve ontvangst van de boodschap: de boodschap viel middenin de wederopbouw na de oorlog; tegen de achtergrond van verschrikkelijke oorlogservaringen verlangden velen naar zekerheid. Dat is heel begrijpelijk. De duidelijke doelgerichtheid op de wederkomst van Christus geldt ook nu nog als voorbeeld.

In de jaren na 1951 kreeg de boodschap binnen de verkondiging steeds meer gewicht. Uit berichten van getuigen uit die tijd is op te maken dat de intensiteit van de verkondiging van de boodschap per regio verschilde. Maar in totaliteit gezien was de tendens onmiskenbaar dat de boodschap een steeds grotere betekenis toegemeten kreeg. Ten slotte werd haar een betekenis toegekend die alleen Goddelijke beloften in de Heilige Schrift toekwam. De boodschap was toen niet meer een aan de stamapostel gedane persoonlijke openbaring, ze kreeg veeleer de status van een dogma. Heel duidelijk werd deze dogmatisering doordat stamapostel Bischoff ambtsinzettingen en verzegelingen wilde verbinden met het geloof in de boodschap. Dit voorstel deed hij tijdens een apostelvergadering. Ook al werd daarover geen besluit genomen, in de praktijk werd toch aan de wens van de stamapostel gehoor gegeven. Ook de nieuw-apostolische literatuur wijst op een toespitsing op en overwaardering van het geloof in de boodschap.

Deze toespitsing laat de eigenlijke problematiek zien. Volgens ons huidige begrip had stamapostel Bischoff niet mogen toelaten dat de boodschap tot een wezenlijk onderwerp van geloof gemaakt werd. Weliswaar ligt het in de leerbevoegdheid van de stamapostel verdergaande “openbaringen uit de Heilige Geest te verkondigen en tot bindende leer van de Nieuw-Apostolische Kerk te verklaren”- zo staat in de catechismus - maar uitgangspunt en basis van leeruitspraken moet de Heilige Schrift zijn. Het was dus noodzakelijk geweest de boodschap op een gefundeerde en gedegen manier te staven met behulp van de Heilige Schrift. Een persoonlijke overtuiging kan niet voldoende zijn. Overigens moet worden benadrukt dat dit onze huidige inzicht is; ten tijde van stamapostel Bischoff waren de grondslagen van de leer nog niet zo duidelijk vastgelegd.

Al in zijn tijd werden vragen gehoord over de bijbelse grondslag. Herhaaldelijk werd de vraag gesteld of de boodschap niet onverenigbaar was met de uitspraak van de Zoon Gods in Mattheus 24: 36: “Niemand weet wanneer die dag en dat moment zullen aanbreken, ook de hemelse engelen en de Zoon niet, alleen de Vader weet het.” Stamapostel Bischoff zag daarin geen tegenspraak met de boodschap. Hij beargumenteerde dat hij alleen een tijdspanne genoemd had. Het precieze tijdstip, dus dag en uur, waren ook hem niet bekend. We doen tegenwoordig ons best de bijbelse uitspraken van de Heilige Schrift meer in samenhang en naar hun bedoeling te begrijpen. Dan is het goed denkbaar dat men zegt: Jezus heeft in deze passage duidelijk willen maken dat het tijdstip van Zijn wederkomen niet nader afgebakend kan worden. Er wordt gevraagd steeds bereid te zijn. Elke vorm van speculatie is niet doelgericht. Volgens deze argumentatie is in de toekomst dan ook geen nieuwe boodschap zoals de boodschap van stamapostel Bischoff te verwachten.

Terug naar de toenmalige ontwikkeling. Het kon niet uitblijven dat er polarisering en partijvorming ontstond. Geloofsbroeders en -zusters die vragen stelden bij de boodschap, werden er snel van verdacht de geest van twijfel ruimte te hebben gegeven. Talloze eigenaardige dingen zijn bekend geworden. Zo moet het zijn voorgekomen dat men telde hoe vaak de dienaar in de dienst over de boodschap sprak; en dienovereenkomstig werd de ambtsdrager beoordeeld. In sommige gebieden ontstonden betreurenswaardige ruzies of discussies. Er kwamen scheuringen die dwars door families en gemeenten gingen. Hoeveel innerlijke strijd daarmee verbonden was, kunnen we slechts raden. Met verdriet denken we eraan dat talloze geloofsbroeders en -zusters zich genoodzaakt zagen de kerk te verlaten. Er ontstonden uitsluitingen en splitsingen.

Het heengaan van stamapostel Bischoff in het jaar 1960 ontzette begrijpelijkerwijs de nieuw-apostolische wereld. De apostelen zagen zich gesteld voor een bijzondere verantwoording. Het gevaar dat velen zich van de kerk zouden afwenden, kon niet worden ontkend. Binnen een paar dagen moesten verklaringen worden gevonden waarmee de geloofsbroeders en -zusters de mogelijkheid kregen de gebeurtenis een plek te geven. In dit verband noemen we in het bijzonder de uitspraak: De Heer heeft Zijn wil veranderd. Deze stelling heeft langdurig invloed binnen de kerk gehad.

Als motivering voor deze uitspraak werden er voorbeelden uit het Oude Testament bij gehaald. Zo heeft God wel de vernietiging van de stad Ninivé laten aankondigen, maar daar later afstand van genomen omdat de inwoners boete deden. Aan Hizkia werd door de profeet Jesaja meegedeeld dat hij moest sterven. Op basis van de gebeden, die hij onder tranen uitsprak, werden Hizkia nog vijftien levensjaren geschonken. In deze gevallen heeft God de oorspronkelijke aankondiging niet uitgevoerd. Het gaat daarbij echter steeds om een daad van Goddelijke genade. In tegenstelling daarmee was de boodschap een belofte waarvan het niet in vervulling gaan geen kenbare reden had. Daarmee moeten we vaststellen dat de these dat God Zijn wil heeft veranderd, zich niet laat staven met de Heilige Schrift. Twijfelachtig is ook hoe dat met ons godsbeeld in overstemming is te brengen, want God is voor ons de Almachtige, Alwetende, die zich houdt aan Zijn beloftes.

Hoe zien wij heden het niet-vervullen van de belofte? Ik heb er in het begin al op gewezen dat er rond deze vraag heel verschillende standpunten bestaan. Niet in de laatste plaats spelen persoonlijke ervaringen een bijzondere rol. Ik ben van mening dat verschillende opvattingen acceptabel zijn, zolang ze niet algemeen geldig verklaard worden. Wie door de boodschap het besluit heeft genomen de verwachting van de nabije wederkomst van Christus in het middelpunt van zijn leven te zetten, heeft wijs gehandeld. Aan de andere kant moeten we voor kennisgeving aannemen dat geloofsbroeders en -zusters onder de boodschap hebben geleden en zich zelfs genoodzaakt zagen de kerk te verlaten. We kunnen daar vandaag alleen nog onze spijt over betuigen.

Ik wil benadrukken: de Nieuw-Apostolische Kerk houdt er tegenwoordig niet meer aan vast dat de boodschap van stamapostel Bischoff een Goddelijke openbaring was. De vraag welke waarde de boodschap heeft, blijft open; het staat een ieder vrij daar zijn eigen oordeel over te vormen. De Nieuw-Apostolische Kerk zal eveneens niet meer de motivering gebruiken dat de Heer Zijn wil zou hebben veranderd.

Hoe dan ook is de verwachting van de spoedige wederkomst van Christus een centraal bestanddeel van het nieuw-apostolische geloof. De tijd van de boodschap heeft geleerd hoe intensief het wachten op de Heer kan zijn. De overdrijvingen en problemen die met de boodschap zijn verbonden, moeten daarbij niet gebagatelliseerd worden.

Het is me een behoefte iedereen om vergeving te vragen die onder de boodschap van stamapostel Bischoff heeft geleden of zich zelfs van de kerk heeft afgewend. Ik betreur de gewetensnood en twijfel waaraan velen waren blootgesteld. Het zou me verheugen wanneer dit artikel als een verder teken tot verzoening of zelfs als een stap naar verzoening zou worden gezien.

Wilhelm Leber

De originele Duitse tekst is na te lezen op de internationale website van de kerk (http://www.nak.org)


Bron: http://www.nak-nl.org/site/index/nederl ... id-154.htm
[wordt vervolgd]


Het WebTeam


N.B.
Redactie schreef:(...)
Op 20 februari 2011 schetste de huidige stamapostel, Herr Dr. Wilhelm Leber, blijkens een publicatie in het tijdschrift Unsere Familie (Nr. 9/2011), diens persoonlijke denkraam met de historische woorden:
  • "Ich kann mir vorstellen, dass der eine oder andere nicht sicher ist, ob die Neuapostolische Kirche Gottes Werk ist.
    Sind solche Zweifel nicht wie eine Krankheit?"
Dat de mensheid met deze openbaring, "vervuld van Geest en leven, komend van de trone Gods", er dus maar van doordrongen moge zijn hoe KRANK een ieder is. Er is er maar één gezond: the Chief Apostle himself.

(...)


Uit: Bericht door Redactie op "Zo 12 Feb 2012, 21:09" in de thread "Neuapostolische Kirche International - Statuten 29.09.2010"
Redactie schreef:(...)
Hoe ingewikkeld is het om elkaar de hand te reiken, en wel op zo'n manier dat wat er in de jaren '50 is voorgevallen en wat heeft geleid tot verdeeldheid sedertdien, "bij de hemelpoort" geen sta-in-de-weg meer zal zijn? Op 23 december 2009 wilde districtsapostel Armin Brinkmann er wel het volgende over kwijt:
  • Die offiziellen Schritte zur Versöhnung sind schwierig, hier müssen nicht nur historische Fragen sondern auch theologische Probleme behandelt werden. Dazu kommt, dass die Ereignisse sehr lange zurückliegen und Zeitzeugen immer älter werden

    Unser Stammapostel ist an einer guten weiteren Entwicklung des Verhältnisses der VAG und der NAK sehr interessiert. Das wird im gegenseitigen Einverständnis weiter verfolgt werden.
"Unser Stammapostel ist an einer guten weiteren Entwicklung des Verhältnisses der VAG und der NAK sehr interessiert." (...) Waren hiermee... "Aufschlüsse aus dem Heiligen Geist verkündet" of betrof het... prietpraat?

(...)


Uit: Bericht door Redactie op "Wo 08 Mei 2013, 09:29" in de thread "Het is niet ver naar Bethlehem"
Salich zijt ghy als u [de menschen] smaden, ende vervolgen, ende liegende alle quaet tegen u spreken, om mijnent wille.
Redactie
Berichten: 1196
Lid geworden op: za 11 dec 2010, 18:11

Re: Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door Redactie »

Eerste vervolg inz. Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber


@all

"Een gebrek aan mededogen oftewel een achteloze hardheid!" - dat is onze eerste reactie op het door stamapostel Leber geformuleerde standpunt, uitgebracht op de valreep van diens ambtstermijn. Vele malen juister was het immers geweest indien hij zich in de eerste plaats rechtstreeks en geloofwaardig had gewend tot degenen tegenover wie hij namens het internationale kerkbestuur een ereschuld heeft in te lossen.

[wordt vervolgd]


Het WebTeam
Salich zijt ghy als u [de menschen] smaden, ende vervolgen, ende liegende alle quaet tegen u spreken, om mijnent wille.
Emile
Berichten: 148
Lid geworden op: do 08 jan 2009, 12:54

Re: Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door Emile »

Jabob65, precies, het gaat niet om op de Heer te wachten dat Hij komt, maar om Hem tegemoet te komen in dienen.
Stamapostel Leber ziet wel een positief punt in het dagelijks verwachten van de wederkomst des Heren, ook als dat opgewekt is door de JGB-boodschap bij menigeen.
Een weg veraf of in de buurt,
er is altijd wel een flitspaal die gluurt.
Redactie
Berichten: 1196
Lid geworden op: za 11 dec 2010, 18:11

Re: Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door Redactie »

Tweede vervolg inz. Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber


@all

Door "de Boodschap van stamapostel Johann Gottfried Bischoff" is er in de jaren '50 op de geloofsweg een ernstig ongeval veroorzaakt, waarbij doden en gewonden vielen! De schuldigen hadden ongelofelijke haast en bekommerden zich daarom niet over hun slachtoffers. Volgens getuigen waren de voorvluchtigen op weg naar "het heerlijke einddoel". De baas van het "uitzendbureau" betreurt het voorval en vraagt nu om vergeving.

[wordt vervolgd]


Het WebTeam
Salich zijt ghy als u [de menschen] smaden, ende vervolgen, ende liegende alle quaet tegen u spreken, om mijnent wille.
Redactie
Berichten: 1196
Lid geworden op: za 11 dec 2010, 18:11

Re: Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door Redactie »

Derde vervolg inz. Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber


@all

Ruim vijf jaar geleden, op 4 december 2007 om precies te zijn, wilde diezelfde baas er niet veel meer over kwijt dan dat degenen die door het ongeval waren geschept, op het zebrapad gewoon niet hadden moeten oversteken omdat, als ze toen hun volle verstand hadden gebruikt, zij heus wel hadden kunnen snappen dat zijn mensen de blik op oneindig hadden want voor hen gold immers een hoger belang dan naastenliefde.

[wordt vervolgd]


Het WebTeam
Salich zijt ghy als u [de menschen] smaden, ende vervolgen, ende liegende alle quaet tegen u spreken, om mijnent wille.
Redactie
Berichten: 1196
Lid geworden op: za 11 dec 2010, 18:11

Re: Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door Redactie »

Vierde vervolg inz. Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber


@all

Dé ijzeren wet onder alle ongeschreven NAK-codes en (gedrags)voorschriften -en laat niemand de sancties bij overtreding ervan geringschatten- is én was, dat de wens van de stamapostel ieders bevel dient te zijn. Dat gold al in de tijd van stamapostel Bischoff en dat geldt thans ten aanzien van stamapostel Leber. Echter, het machtsmisbruik dat betrokkene zich veroorlooft komt níet voort uit het evangelie van Jezus Christus.

[wordt vervolgd]


Het WebTeam
Salich zijt ghy als u [de menschen] smaden, ende vervolgen, ende liegende alle quaet tegen u spreken, om mijnent wille.
ACE
Berichten: 474
Lid geworden op: wo 29 sep 2010, 22:05

Re: Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door ACE »

@jabob65
Nou ja, het hoge woord is er uit, vergeleken met was er tot nu toe is gezegd, kun je het zien als een verbetering, aan de andere kant probeert Leber toch nog een beetje het midden te houden tussen het sterk afwijzen van 'het Goddelijke karakter' en 'het puur menselijke aspect'...

Wel wijst hij de motivering 'dat God zijn plan had gewijzigd' sterk af. Dat vind ik positief.

Daarnaast stelt hij duidelijk dat 'de boodschap' nooit een dogma had mogen worden.

Al met al zie ik de verklaring van Leber als een positieve stap.
Jouw opvattingen ondersteun ik. Als kind weet ik nog dat mijn vader en moeder het er bij ons inhamerde dat ieder moment de Heer kon komen.
Niet meer buitenspelen, in huis blijven en direct naar school en weer terug.
Mijn ouders geloofden dat met hart en ziel. Het overlijden heeft hen niet uit de kerk gedreven (jammer genoeg) maar zij hielden zich vast
aan wat bij hen aan intrensiek geloof was opgebouwd.

De boodschap van Leber vind ik niet lafhartig, maar wel een duidelijke stellingname.

Groet,
ACE
Emile
Berichten: 148
Lid geworden op: do 08 jan 2009, 12:54

Re: Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door Emile »

Bij mijn ouders en grootouders gold dat je niet op de Heer moet wachten, maar dat de Heer op jouw wacht in het
alledaagse dienen naar de mensen toe.
Verder heeft de stamapostel zijn eigen missie en hoopt dat zijn schrijven tot verzoening kan bijdragen, maar is niet duidelijk over de uitgeslotenen, wel over diegenen die de Nak (vrijwillig) verlieten.
Laatste categorie betreurt hij.
Een weg veraf of in de buurt,
er is altijd wel een flitspaal die gluurt.
Redactie
Berichten: 1196
Lid geworden op: za 11 dec 2010, 18:11

Re: Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber

Bericht door Redactie »

Vijfde vervolg inz. Lafhartige "verklaring" van Betonkopf Wilhelm Leber


@all

Hoe wij diens openbaringen ook tegen het licht houden, wat is het toch een treurnis waar stamapostel Leber op heeft zitten broeden sinds diens persvoorlichter dienaangaande al in januari 2012 begon te profeteren.

Het was al de tweede keer dat duizenden goedgelovigen van deze stamapostel op voorhand aannamen dat hij "Aufschlüsse aus dem Heiligen Geist" te berde zou brengen, en opnieuw kreeg hij daartoe rijkelijk de tijd.

Ook nu weer werd het een flop...

Terwijl betrokkene moet hebben gedacht met diens uitwijdingen over "de Boodschap van stamapostel Johann Gottfried Bischoff" een luisterrijke bijdrage te leveren aan de in december 2012 verschenen nieuw-apostolische catechismus, door bijvoorbeeld te verklaren dat leeruitspraken van een stamapostel in overeenstemming moeten zijn met de Heilige Schrift, zag hij daarbij over het hoofd dat zijn eigen leerbevoegdheid door diezelfde Heilige Schrift geenszins wordt gelegitimeerd. Wat zegt bovendien de catechismus hierover?! Om precies te zijn op pagina 390 slechts het volgende:
"Ab 1897 bildete sich das Stammapostelamt als das führende Amt der Kirche heraus, das Friedrich Krebs bis zu seinem Tod im Jahr 1905 bekleidete."
Op geen enkele manier wordt er in deze catechismus, waaraan in de Nieuw-Apostolische Kerk intussen zowat de status van "Bijbel voor de eindtijd" wordt toegedicht, opgehelderd hoe "das führende Amt der Kirche" aan de macht komt die bestuursvoorzitters bij de internationale Nieuw-Apostolische Kerk voor het gemak maar voor zichzelf opeisen. Ook de invloed die stamapostel Leber nu heeft aangewend om alle "dienaren" die hem "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" moeten "ondersteunen" min of meer het zwijgen op te leggen doordat het niemand vrij staat om ongestraft hardop anders over de onderhavige kwestie te denken dan hij het nu op papier heeft gezet, mist al elke grond. Verder: wie écht een "bode van Jezus" zou zijn, handelt naar wat er staat in Filippenzen 2: "Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had."

Zoals deze "Oberhirte" sinds 2005 als een olifant door Gods porseleinkast heeft gebanjerd, heeft hij meer kapot gemaakt dan heel gelaten. Geen woord (!) maakte hij vandaag vuil over de verantwoordelijkheid bij het internationale kerkbestuur voor alle excommunicaties die in gezinnen onbeschrijfelijk leed hebben aangericht, tallozen tot op het bot heeft gekrenkt, sommigen zelfs brodeloos maakte en anderen nota bene een (chronische) posttraumatische stress-stoornis bezorgde. Terwijl hij zijn eigen achterban gisteren inlichtte en nu aansprak, vroeg Wilhelm Leber aan de ongeadresseerde slachtoffers maar alvast brutaal om vergeving!

De gezamenlijke districtsapostelen hadden hier moeten verhinderen dat hun "zegenaar" de zoveelste bok schoot. Wilhelm Leber is een eigenzinnig man die geplaagd wordt (!) door een beperkt empathisch vermogen.

[wordt vervolgd]


Het WebTeam
Salich zijt ghy als u [de menschen] smaden, ende vervolgen, ende liegende alle quaet tegen u spreken, om mijnent wille.
Gesloten