BakEenEi schreef:(...)
En dan is het in Drachten zondag 21 april 2013 en word je voorgehouden dat twijfel uit den boze is. Doordat de stamapostel spreekt, twijfel je liever niet aan wat hij zegt. Maar was God hier aan het woord?
(...)
Uit: Bericht door BakEenEi op "
Vr 26 Apr 2013, 10:18"
@all
Ieder zal het op zijn of haar eigen wijze hebben opgevat. Maar wat was nu feitelijk de beweegreden om in Drachten samen te komen? Was dat, zoals wij het vroeger zongen in lied 174 doch op de melodie van lied 29
"Laat de danktoon vrolijk schallen" (gezangboek H.A.G.E.A., 1953), omdat Jezus (!) ons heeft uitgenodigd? (...) Waarom en waardoor hadden "meer dan 900" gelovigen gehoor gegeven aan de uitnodiging om erbij te omdat, zoals het via de website van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland in "groot kapitaal" en met uitroeptekens werd aangekondigd, "
DE STAMAPOSTEL KOMT !!!!". En daarbij "meer dan 2.200" gelovigen elders.
Ik herinner mij een bekend koorlied:
"Wie klopt daar keer op keer?" Vele, vele malen is het in mijn bijzijn gezongen, meestal aan het begin van de dienst. Dan waren wij gekomen om
"De liefde des Vaders" (destijds lied 59 in het gezangboek) te mogen ervaren en te worden aangeraakt door de werkzaamheid van de Heilige Geest want wij wisten:
"Gaarne zegent Hij Zijn kind'ren". Dat was immers onze ervaring! Net als het ook míjn ervaring was dat
"Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen", zoals het in de Bijbel staat (Mat. 18: 20, SV-J). Mijn persoonlijke
"Rotsgrond: Geloof en Vertrouwen" !!!!
De tijden veranderden en prachtige liederen werden geschrapt; zogenaamd ter wille van de eenheid onder de nieuw-apostolische kinderen van God. In Duitsland en omstreken was die eenheid er al; nu óók wij nog...
Nog steeds geen begin van twijfel was er bij mij opgekomen, maar het zou niet lang meer duren. Door een opziener werd ik beticht van ondankbaarheid omdat ik als organist vóór aanvang van de dienst nog wel eens een lied speelde uit het oude zangboekje. Ik was blijkbaar niet dankbaar genoeg met de nieuwe schat aan liederen: 652 in plaats van 276. Het voelde alsof ik een harttransplantatie moest ondergaan zonder dat ik ziek was. Met de aansprekende inhoud en vaak prachtige melodie van veel "oude" liederen voelde ik mij tot in het diepst van mijn ziel verbonden. Fijnbesnaarde en met de mooiste talenten begenadigde diep-gelovige (verre) naasten hadden ons deelgenoot gemaakt van deze bijzondere
"gaven van de Geest" (vgl. 1 Kor. 12). Maar opeens werden het in de Nieuw-Apostolische Kerk "verboden vruchten". Heel geleidelijk aan gebeurde echter hetzelfde met het evangelie van Jezus Christus. Ik begon onraad te proeven; twijfel (!) maakte zich van mij meester. Was ik nu bezeten geraakt van de duivel, gevangen door het kwaad; óf klopte mijn intuïtie?
[wordt vervolgd]
Groet,
BakEenEi