@ACEACE schreef:(...)
Is het mogelijk om - in tegenstelling tot de huidige communicatie stijl van respondenten op diverse fora - een dialoog voeren zonder persoonlijk te worden?
Anders trappen we in de ouderwetse val dat we de boodschapper afschieten ipv de boodschap te beoordelen.
(...)
@all
Een reactie in een wat breder verband...
Ook ik ben er geen voorstander van om "de botte bijl" te hanteren. Ik herinner mij echter een gesprek met een voorganger bij de Nieuw-Apostolische Kerk, met wie ik in de auto onderweg was. Het gesprek verdiepte zich en wij kregen het over psychische druk waardoor mensen geestkracht verliezen en hoe iemand onder die omstandigheden geen "cadeauverpakking" meer bij de hand heeft om een hartenkreet bedachtzaam af te geven in "welluidend vocaal". Mogelijk gebeurt zelfs (t.g.v. een impulsdoorbraak) het tegenovergestelde, massief tegen alle "veiligheidsvoorschriften" en hoffelijke omgangsvormen in. Mijn vraag was: mag zo'n voorval in de Nieuw-Apostolische Kerk überhaupt wel in een context worden gezien óf word je op zo'n eventualiteit waarbij een "dienaar" wellicht hevig is geschrokken, daarna nog een leven lang aangekeken? En stel, zo was mijn tweede vraag, dat alle stress, cumulatieve stress en de roofbouw op het welbevinden van iemand, zowel in de gemeenschap als op het werk én in de gezinssituatie, feitelijk wordt veroorzaakt door "zegenaars" met oogkleppen op; wat dan? Dan was het volgens mijn gesprekspartner nog altijd niet de bedoeling geweest om de zelfbeheersing te verliezen. Een ontwijkend antwoord, vond ik. Maar dat had ik alleen mogen denken!
Als destijds de "Leidraad dienen en leiding geven" al had bestaan, had deze voorganger mij waarschijnlijk gewezen op de theoretische uitwerking van de nieuw-apostolische geloofsleer aan de hand van de zinsnede "Als ontstane conflicten niet kunnen worden opgelost, kan iedereen zich vol vertrouwen tot een hogere verantwoordelijke leidinggevende wenden". Zie het redactionele bericht op "Ma 14 Mrt 2011, 20:34" in de thread "NAK-Leidraad Dienen en leiding geven". Later was het met name stamapostel Leber die op deze gedragslijn wees. Bovendien blijft hij -angstvallig- herhalen dat dialogen vooral "sachlich" moeten "bleiben". Ook in de meest bezwarende gesprekken moet men dus een conversatietoon hanteren, de verschuldigde eerbied aan de dag leggen, enzovoort. Mede met dit beeld in gedachten stuurde ik ooit het volgende columnpje in...
Je zult echter maar in de tang beklemd zitten. Je zult maar jarenlang het slachtoffer zijn geweest van intimidatiepraktijken. En je zult maar tegenover een "sprekende robot" komen te zitten die je om te beginnen een schuldgevoel aanpraat omdat jij de ongeschreven regels niet omzichtig in acht neemt. Je ziet die robot al op zijn horloge kijken want bijna is jouw spreektijd voorbij. Geen spoor van mededogen, geen greintje liefde.Redactie schreef:ALARM
Vorige week zat één van onze kinderen achterin de auto, toen ik plotseling stevig moest afremmen. "Papa, kun je niet voortaan even zeggen dat je hard gaat remmen?", hoorde ik hierna opmerken. "Dat lijkt mij niet zo verstandig!", reageerde ik. O ja. Zojuist dacht ik hieraan terug want wie houdt er nu van alarmsignalen, onvoorziene tegenslagen of van andere onwelkome misère? Vol ongeloof nemen wij er kennis van wanneer er ver van ons bed opeens dingen grondig misgaan. Ze hadden ook veel beter (...), is misschien wel wat er voor onszelf onmiddellijk vaststaat. Wij denken of spreken er schande van, en keren terug tot onze orde van de dag waar alles op rolletjes verloopt. Volledig onder controle. Niks aan de hand, wat natuurlijk niet in de laatste plaats ook onze persoonlijke verdienste is want wij; wij kijken wel uit! Wij houden de vinger aan de pols. Wij doen ons best! Meer kun je toch niet? Doordat onze voorouders hun handen al lieten wapperen, zijn wij ons ervan bewust dat voor niks de zon opgaat. De hand moet in het leven nu eenmaal aan de ploeg worden geslagen. Wat heb je aan commentaar? Laten ze zelf maar eens achter het stuur gaan zitten! "Papa!", zei vanochtend mijn dochter, "Het is hier spekglad!" En dat was ook zo. Ik was blij dat er om deze waarschuwing geen doekjes werden gewonden. Of dient -tegenover notoire beterweters- zo'n opmerking in cadeaupapier te worden aangereikt? Zo in de trant van: "Vader, als het u zo dadelijk even schikt, wil ik graag wat zeggen!"
TjerkB
"De NAK" is "niks" voor mij. In de Nieuw-Apostolische Kerk is er de laatste 100 jaar (volgens sommigen 150 jaar) met vereende krachten gewerkt aan een (geestelijk) klimaat, waarin het o.a. mogelijk is gebleken dat zielen collectief ongenadig werden geëxcommuniceerd. Een klimaat waarin zelfs in het recente verleden naasten zo maar (door zowel toedoen als nalaten van stamapostel Leber) "ein Stück Heimat genommen" werd. Een klimaat waarbij ik onlangs "Zeit- und Ortszeuge" was in de hieronder beschreven situatie:ACE schreef:(...)
En dan zijn we op dit forum geen steek beter als de NAK.
(...)
Bij de "reguliere bijeenkomst op dinsdag 12 maart" was ik dus benieuwd hoe er met inachtneming van "de eenheid in de kring van de apostelen" inmiddels was geantwoord: betrokkenen waren uitgenodigd voor een Kirchentag. Een ontwijkende robotachtige reactie derhalve - maar ditmaal heb ik "salonfähig" mijn mond gehouden. Zo'n reactie had ikzelf ook al eens van deze afzender ontvangen: de uitnodiging voor een eredienst in Hilversum op 15 mei 2011. Ik las het goed: nu word ik tussen de regels door ook nog geacht van steen te zijn! Vindt men in zo'n verwarrend klimaat, dat ik juist was ontvlucht vanwege "de ondoordringbare laag", balsem voor de ziel?BakEenEi schreef:(...)
Na de pauze kreeg apostel Gassmeyer (VAG) het woord. Hij wees er op hoezeer de liefde van God samenhangt met Zijn waarheid. Meermalen op de avond stelde herder Steinwaller de aanwezigen in de gelegenheid hun eventuele vragen te stellen. Aangezien districtsapostel Brinkmann ditmaal present was, raadde hij aan deze mogelijkheid niet onbenut te laten. Hierop werd aan districtsapostel Brinkmann gevraagd waarom de brieven waarmee destijds excommunicaties waren aangezegd, nimmer door de nieuw-apostolische kerkleiding zijn herroepen. "Zoiets is natuurlijk een kwestie van vijf minuten," aldus de districtsapostel, "maar dan is opziener Kloss morgen weer nieuw-apostolisch en ik weet niet of hem dat voor ogen staat. Verder heb ik de eenheid in de kring van de apostelen te eerbiedigen. Maar ik zal dit onderwerp intern ter sprake brengen." De aanwezige broeders uit Nederland verduidelijkten dat wijlen districtsapostel Pos (NAK) aan apostel Boermeester (GvAC) had laten weten dat dergelijke brieven inmiddels als ongeschreven kunnen worden beschouwd. Hij weigerde echter om dat standpunt op papier te zetten. Oudste Keller (VAG) sprak een dankgebed.
Zo verliep in heel grote lijnen dit samenzijn, waarvan tevens verslag werd gedaan op de website van de Neuapostolische Kirche/Bezirk Ruhr-Emscher: "Versöhnung im Herzen - Regelmäßige Glaubensgespräche der NAK und VAG in Bottrop Donnerstag, 21.02.2013". De eerstvolgende reguliere bijeenkomst vindt plaats op dinsdag 12 maart a.s. in Bottrop.
(...)
Uit: Bericht door BakEenEi op "Di 26 Feb 2013, 13:47" in de thread "Het is niet ver naar Bethlehem"
Nog steeds weet ik niet hoe je in de Nieuw-Apostolische Kerk op ooghoogte kunt communiceren met degenen die met vereende krachten hebben gewerkt aan het aldus gehandhaafde -bizarre- (geestelijke) klimaat.
Groet,
BakEenEi